Millet, yola devam, dedi.

O yol, o kadar da yola benzemiyor olmakla birlikte, millet iradesi böyle tecelli etti.  

Ev kiralamak mı, o evin mutfağına et girmesi mi daha zor? Yoksa, ısınma, elektrik, su faturalarını ödemek mi? Aklımızda böyle sorular, seçime girdik. Deprem bölgesinde hayatı altüst olan milyonlarca insanın durumuna hiç girmiyorum.

Daha başıma gelecek ne kaldı! diyen vatandaş, merak saikiyle oyunu yine Cumhur İttifakı’na verdi. Alışınca böyle oluyor, herhalde…   

Kırk yıldır gözümüze sokuluyor; Üç tane Türkiye var. Ve üçü de birbirine yabancı. Birbirine tahammül etmeye çalışıyor.

Bozulan toplumsal mutabakat, üç parça ülkeyi adeta kışkırtıyor. Fakat gidecek başka yeri olmayınca…

Kimlik siyaseti, din ve etnisite gruplarını siyasete egemen kıldı. Bu yüzden, iki yakamız bir araya gelmiyor.

Dünya büyük değişimin eşiğinde. Bizim derdimiz, bu büyük değişimde Türkiye’nin yeri ve durumu olmak gerekirken; bir ucu İslam, diğer ucu Kürt sorunu, ortada dersim katliamı suçlaması ve karşılarında, ‘katliam sorumlusu’ Atatürkçü beyaz Türkler…

Bu tablodan sadece siyasi hengâme çıkıyor. Kimse kimseyi anlamıyor ama anlıyor gibi yapıyor.

Seçimde şunu öğrendik; Türkiye’nin yeni bir akla ihtiyacı var.

Bilinmeli ki bu seçimde herkes kaybetti.

Ne Erdoğan ne Kılıçdaroğlu! Türkiye gerçekten yeni bir sayfa açmalı.