Roma İmparatorluğu’nun yıkılışından sonra, 1200 yıl boyunca şehir devletleri halinde parça parça varlığını sürdüren İtalyanlar, 1861’de İtalyan birliğini kurdular.

Ancak Cumhuriyet’in ilanı için 1946 yılına kadar beklemeleri gerekiyordu.

Roma’nın yıkılışından 1861’de İtalyan Birliği’nin kuruluşuna kadar İtalyanların kazandığı savaş yok. Hakeza 1946’da Cumhuriyet’in ilanına kadar da kazanılmış savaş neredeyse yok.

İtalyan sinemasında İkinci Dünya Savaşını anlatan bir filmden savaş sahnesi; Komutan, Balkan cephesinde, orduyu hücuma kaldıracak. Askeri aşka getirmek için heyecanlı bir konuşma yapıyor. Ve konuşmasının sonunda taarruz emri vererek atının üzerinde ileriye atılıyor. Komutan birkaç yüz metre gittikten sonra, askerlerin gerilerden yükselen sesi duyuluyor. “Bravo Capitano!.. Bravo Capitano!..” Alkış kıyamet gibi ama taarruza kalkan bir tek asker yok.

İlginçtir, kendileriyle böyle dalga geçen İtalyanların İtalyan Birliği’ni kurmak için kazandıkları savaş yok iken, her yenilgiden sonra, masa başında, Birliği büyütüyorlar. Yenile yenile İtalyan Birliği’ni kuruyorlar.

Neyse…

Oğlumla konuşuyorduk. Özgür Özel bir devri kapatıp bir devri açacakmış, beni seven peşimden gelsin, diyor. Ben gidiyorum, dedim. Siz gidedurun, biz arkadan geliriz, dedi. Ardından, siyasetçilere ilgi göstermek zaman israfı, diye söylendi.

Acı ama gerçek, genciyle yaşlısıyla halk artık siyasetçileri ciddiye almıyor. Yeryüzünde savaş rüzgarları şiddetini artırırken, İtalyan askerinin cephede verdiği tepki sahnesini andıran tepkiler veriliyor. Çünkü kimsenin güveni kalmadı.

Cumhuriyet’in kuruluşunun 102. yılını kutluyoruz. Yanı sıra, Osmanlı dönemi millet sistemine dönüş hesapları yapılıyor. Kürt-Arap-Türk federasyonu için düğmeye basılmış olması kuvvetle muhtemel.

Cehennemin kapıları açıldı açılacak… Gelin görün ki toplumda güven duygusu öyle derinden sarsılmış ki kimsenin ayağa kalkmaya niyeti yok.

Durum tam olarak cephede hücuma kalkan komutanlarını alkışlayan askerlerin ruh halini yansıtıyor. “Siz gidedurun biz arkadan geliriz…”

Geçen yüzyılda bu filmi seyretmiş olmakla birlikte, esen savaş rüzgarlarına insanlık ciddi tepki vermiyor. Ya da filmdeki İtalyan askerleri gibi tepki veriyor. Veya Gazze’ye teknelerle giden ağzı kulaklarında islamcı aktivistler gibi…

Başımıza gelecek var… umarım iyi şeyler gelir… Ama İtalyanlar kadar şanslı olmayabiliriz.

Kaderimizde, bu ahval ve şerait içinde kutlamak da varmış Cumhuriyet’i, kuruluşunun 102. yılında...