Okula yeni başlayan çocuklarımız, ömürlerinin henüz altıncı baharında… Ve çocukları kendisi olmaktan alıkoyacak, onların ruhunu ve aklını işgal edecek bir hayata atılan ilk adımlar…

Buna, cehaletten kurtulmak, diyoruz.

Ancak benim itirazım var…

Çünkü sistemde ötekini ezmeyi başarı sayan yarışmacı, faydacı, paracı akılla çocukların tam olarak ilk buluştuğu yer oldu, ilköğretim.

Çocuklar alfabeyi sökecek, dört işlemi öğrenecek, eğitilerek toplumsal aidiyetleri güçlenecek derken, insani değerleri yavaş yavaş dönüşecek. Kafka’nın “Dönüşüm”ünden hallice…

En birinci ol! En hızlı ol! En yüksekte ol! Hayat bir tür yarış ve rekabet... “En”lerde yaşamayı öğren! En pahalı mekanlarda görün! En pahalı markaları giy! En pahalı arabaya bin!

Doğar doğmaz kayıt altına alınmak… Eğitilmek… Hizaya girmek ve o hizadan toplumsal yaşama uyum… Adam olmak… Meslek sahibi olmak ve para kazanmak… Bilinebilirliğin sınırlarına kapatılmak… Ev, okul, işyeri ve boş zaman geçirilen mekanlarda sürgit gözaltı… Sırayı bozmamak… Normlara, kurallara kesin itaat…

Sonuç; Günümüz Dünya ahvali…

Yeryüzünde kopan kıyamet insanlığa ne ifade ediyor bilemem; ama yerleşik toplum, mülkiyet ve piyasa üzerinde yükselen uygarlık, yolun sonuna gelmiş bulunuyor.

Üretim ve tüketim kültürüne göre örgütlenmiş mülkiyet toplumu, olmak yerine edinmeyi tercih ettiğinden beri, satıh insan odaklı toplumsal örgütlenme gerçekleşirken, ihtiyaç kavramı dejenere edildi.

Ve artık biliyoruz ki tabiat, kurduğumuz uygarlığa geçit vermiyor. Dünya’nın içine girdiği kriz sarmalı geçici değil; kalıcı sonuçları olacak. Bir tür yok oluşun öncüllerini barındırıyor.

Öte yanda, hayat devam ediyor, diyen anneler ve babalar, borç harç okul peşinde helak oluyor... Hele özel okul peşinde koşturanlar...

Tam burada, karşımıza bambaşka bir sorun çıkıyor; Okullarda verilen öğretim ve eğitimin paraya tekabül etmesi…

Veliler parayla neleri satın aldığını hiç umursamıyor. Oysa, gündelik hayatın iki yüzlü ahlakıyla tanışan çocuklar, parayla satın alınan olanaklarla, daha yolun başında, öteki çocuklar karşısında, haksızlık, adaletsizlik, eşitsizlikle taçlanmış bir üstünlük yaşamaya başlıyor.

Bir düzen ki neresinden tutsan elinde kalıyor.

İnsanın vazgeçmeyi öğrenmesi artık bir zaruret…

Çocuklara, ‘başka bir Dünya’nın mümkün olduğunu’ öğretmek gerek.

Bir çağın kapandığını anlayacağız, ya da anlayacağız.