Bugün 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı…

Başta torunlarım olmak üzere tüm çocukların bayramı kutlu olsun.

Ulu Önder Atatürk’ün çocuklara en güzel armağanıdır bu bayram!

Dünyanın tek çocuk bayramının Türkiye’de olmasından dolayı…

Ne kadar gururlansak azdır!

***

Ne mutlu bana ki…

60’lı yaşların başında bir yurttaş olarak…

23 Nisan kutlamalarının en coşkulu olanlarını yaşadım.

Henüz ilkokulda siyah önlüklü, beyaz yakalı bir öğrenciyken…

Şiirler okudum.

Mikrofon elime tutuşturulduğunda ne çok heyecanlanmıştım, hiç unutamam.

Daha sonraki yıllarda izci olarak ortaokul ve lisede katıldığım törenler, kortejler ve yurttaşların alkışları, en güzel hatıralarım arasında yerini aldı.

Şimdiki çocukların benim kadar şanslı olmadıklarını düşünüyorum.

İkide bir, “Nerede o eski bayramlar!” diyorum, sizler gibi...

***

23 Nisan’da kutlamaların boyutlarının daraltılması, o eski heyecanlara pranga vurdu.

Bu karar yüzünden bugünün çocukları, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı ne yazık ki içselleştiremiyor.

Bu büyük bayramın anlamını çocuklara sorsak, acaba ne derler?

Eminim, doya doya kutlayamadıkları bu bayram gününü, sıradan bir gün olarak görüyorlardır!

23 Nisan, hem çocukların bayramı, hem de çocukları anlama günüdür.

O halde sormak istiyorum:

Çocuklarımızın haklarını ne kadar koruyabiliyoruz?

Çocuklarımızı ne kadar düşünüyoruz, ülke olarak?

Onların eğitim sistemlerine çomak sokmaktan ne zaman vazgeçeceğiz?

Oyun oynaması gerekirken, çalıştırılan çocuklar için üzülmekten başka ne yapıyoruz?

Ne büyük acıdır ki…

Benim ülkemde doğan çocuklar, borçla dünyaya geliyorlar!

2023 yılında doğan her çocuğun 1,6 milyon lira borçlu olmasını izah edecek bir devlet büyüğü var mıdır?

Çöp konteynerinin içine girmiş, yemek arayan aç çocuklara demeli?

Bu zamanda hala yatağa aç yatan çocukların olduğunu bilmek, yürekleri ne kadar dağlıyor dersiniz?

Açlıktan ölen çocuklardan ne kadar utanıyor insanlık acaba?

Boyundan büyük el arabasıyla yük taşıyan çocukları görmek, bizim için olağanlaştı.

Tamirci çırağı çocukların o minik ellerindeki yaralar, yüreklerdeki yaradan daha büyük; inanın…

Kimi kimsesi olmadığı için acımasız dünyada bir oraya bir buraya savrulan, parklarda, duvar diplerinde yaşayan çocuklara kaç kişi el uzatıyor sizce?

***

Oldum olası, her 23 Nisan’da seçilmiş çocukların bakanların, valilerin, belediye başkanlarının, Cumhurbaşkanının makamlarına oturmalarına karşı oldum.

Sosyal medyada dolaşan bir paylaşımı görünce, “Tam da benim itirazımı destekleyen bir paylaşım” dedim, kaptım.

Eminim siz de o mesajlara aynen katılırsınız.

Deniyor ki o paylaşımda…

“23 Nisan’da artık çocuklar makam sahiplerinin yerine geçmesin.

Makam sahipleri, çocukların yerine geçsin.

Örneğin…

Sanayi Bakanı, en azından yarım gün, sanayide çalışan bir çocuğun yerine geçsin!

Ticaret Bakanı, gün boyunca pazarda su satsın!

Sağlık Bakanı, sadece bir gece parkta yatsın, sabahlasın!

Ulaştırma Bakanı, sadece üç kere halk otobüsüne binsin!

Aile Bakanı, Çocuk Esirgeme Kurumu’nda 24 saat geçirsin!

Kısacası; Çocukların sizin halinizden anlamasına gerek yok; onlar daha çocuk!

Siz onların halinden anlarsanız, zaten tüm sorunlar çözülür!”

***

Başta da dediğim gibi…

Bugün, aynı zamanda çocukları anlama günüdür.

Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az!

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı, tüm çocuklarımıza kutlu olsun!