Aydınların ve yarı aydınların en sevdiği ve en iyi yaptıklarındandır; meselelerin etrafında söz israf ederek dolanıp durmak... Aydın ve yarı aydın gevezeliği… Solun ve sağın pervasız söz israfı… 

En çok sevdikleri de derinlik hissi veren satıhlarda görünmektir; gösteri her şey, gerisi teferruat...

Mesele, her şeyin ucuzuna teşne bir toplum olmak. Ülkenin aydın ve yarı aydınları, seksenli yıllarda başlayan vasatlaşmayı çok sevdiler.

Mesela, “İstanbul Sözleşmesi’nden çekilmek asıl problemdir, öldürülen kadınlar teferruattır.

Madenlerde ölen işçiler ne ilktir ne son. Olay, her zamanki gibi salt matem konusudur. Maden ocakları kapanmaz. Doğa yağması sürer.

Çünkü toplum yaşlısı genciyle hep birlikte ayağa kalkıp, “Sakın bir daha olmasın! Yoksa o koltuklarda oturamazsınız!” diyemiyor.
 
Yönetenler, başlarına bir şey gelmeyeceğini, o koltuklarda oturmaya devam edeceğini biliyor.
 
Muhalefet yapanlar ise, itiraz bir gösteri olarak kaldığı sürece başının belaya girmeyeceğini biliyor.

Gösteri sürüyor, cinayetler sürüyor…

1 Mayıs 1977’de Taksim’de öldürülen insanlarımız… Veya 10 Ekim 2015 yılında Ankara Gar Meydanı’nda öldürülen insanlarımız… Veya Sivas katliamı… Saymaya kalksam bitmez. Ve her biri birer gösteriye dönüşmüş bulunuyor.

Yoksulluk büyüyor, açlık büyüyor, zulüm büyüyor… 

Gündelik hayatın rutini cinayetler olağan… 

Sahiciliği şaibeli itirazın gölgesinde gösteri hiç bitmiyor.