Sabah Basmane Garında
arkadaşımı bekliyorum.
Teyzenin biri pet şişe su almış
kapağını açamıyor,
yardım edeyim dedim
bir genç benden evvel davrandı.
İkisine de gülümseyerek baktım
sonra teyzeye daha dikkatli baktım
bir daha baktım
“teyze” dediğim kadın
benden gençti!

Bugün benim doğum günüm
ve ben yaşını idrak edemeyenlerdenim.
Yaş takıntım yok
sadece hala gerçeği kavrayamıyorum,
nasıl kavranır onu da bilmiyorum…

Geçenlerde benim kızın doğum günüydü
arkadaşım kıza mesaj atmış;
“ev arkadaşın ile yaşamında Allah sana kolaylık versin” diye.
Arkadaşım haklı,
çocuk 16 yaşında oldu
ben henüz ebeveyn çocuk ilişkisini kuramadım.
Gerçi arada sırada dellenip;
“bu evde demokrasi yok,
ben anneyim sen de çocuk
benim dediğim olacak” diye bağırıp,
otorite sağlamaya çalışıyorum
ama sonra vazgeçiveriyorum
otoriteyi hiç sevmem…

Peter Pan sendromu da değil benimki
büyümekten korkmuyorum
sadece büyüklerin dünyasını sevmiyorum.
Belki de büyüklerin dünyasındaki
acımasızlığının bir parçası olmayı reddediyorumdur, kim bilir...

Halbuki benim çocukluğumdaki büyüklerin dünyası çok güzeldi.
Mesela benim doğum hikayem;
abimden sonra annem çocuk sahibi olamamış,
5 çocuğunu daha karnındayken kaybetmiş,
yaşı geçiyormuş
bir kızı olsun istemiş.
Hıdrellez günü komşuları toplanmış
gül ağacının altına beşik koymuşlar
beşikte bir bebek
gül dallarında da bir bebek resmi.
Bir sonraki Hıdrellezde ben annemin kucağındaymışım,
bir rivayete göre de
tıpkı o resimdeki bebeğe benziyormuşum.
Kadın dayanışması mı dersiniz
kadınların gücü mü, bilemem
ama ben bildiğiniz Hıdrellez adağıyım…

Gece yarısı doğmuşum,
hastanede annemin yanında bir komşusu kalmış,
komşunun yetişkin bir kızı varmış.
Sabah ezanı okunurken
annem komşusunu uyandırmış,
“Kalk kız Halime
ezan okunuyor
sen de dua et,
kızına hayırlı bir kısmet çıksın” diye…

Komşunun kızı hastaneye annemi ve beni görmeye gelirken
yolda şimdi kocası olan genç adamla tanışmış.
Doğum günlerimde hep telgraf yollarlardı,
hala da aksatmaz, beni ararlar
ben onların uğuruymuşum…

Karataş Yahudi Hastanesinde doğmuşum,
çocukluğum abimin;
“seni hastanede karıştırdılar, bizim çocuğumuz değilsin” takılmalarıyla geçti.
Ben ağlar, üvey miyim diye kendimi yerden yere atardım
annem de yeminler ederdi
“o gece tek doğum oldu, o da sendin” diye.
Hastanede karıştırılma miti bitti
“biz seni Çingenelerden aldık” miti başladı.
Travmaya bakar mısınız
70’li yılların Türkiye’sinde
bir Rum çocuğu
“Yahudi mi yoksa Çingene miyim” diye isyanlarda.
Bazen düşünüyorum da
bendeki bu “kimlik ve her yere ait olma” takıntısı
galiba abimin tacizleriyle başladı…

Güzeldi be,
çocukluğum da,
çocukluğumun büyükleri de güzeldi.
Basit yaşamlar
basit mutluluklar
gerçek hayatlar
gerçek dostluklar…

Uzun zamandır kendimi
the Truman Show’daki
Truman Burbank gibi hissediyorum.
Her şey sahte geliyor
ikiyüzlülük tavan yapmış.
Yanlış giden bir şeyler var biliyorum
ama adını koyamıyorum.
Bir gün o duvarı bulacağım
ve bir ses   
“cue the sun”
“güneş doğsun” diyecek
işte o zaman ben büyüyeceğim
ya da bu gidişle hiç büyümeden doğrudan yaşlanacağım…

Neyse
bugün benim doğum günüm
hayatıma dokunmuş herkese teşekkürler
iyi ki doğmuşum
iyi ki hayatımın parçası olmuşsunuz…

Ha bir de
bugün benim için bir şey yapmak isterseniz şayet
sokaktaki bir çocuğa bir gevrek alın, ya da bir tost
hiç olmadı başını okşayın
 annesinin gözlerine bakın
“çocuğunu seviyorum” deyin
sözlerinizi anlamasa bile
bakışlarınızdaki sevgiyi görür…