Elbette 15 milletvekili vererek Kılıçtaroğlu büyük sükse yaptıysa da sürecin ilk kazananı Akşener oldu.

Eğer Akşener adaylıkta diretmeseydi çatı adayı Abdullah Gül olacaktı. Kazanırdı kazanmazdı bu ayrı bir mesele. Asıl mesele Türkiye ne kazanırdı.

Dilimizde bir tekerleme vardır. Ha kel Hasan, ha Hasan kel diye.

Türkiye ya kırk katır ya kırk satır misali kala kala milli görüşün dejenere olmuşlarına mı kaldı. Bu kadar mı mahkum bırakıldık geri kalmışlığa.

Beyefendi genel mutabakat sağlansa imiş aday olacakmış. Vah ülkem vah. Nelere kimlere kalmışsın haberimiz yok.

Çalışmak yok, gayret yok, armut piş ağzıma düş.

MFÖ’nün bir şarkısı vardı hani “sen neymişsin be abi.”

Şu son ziyaret iddiası bile beyefendinin notunu sıfırlamaya yetti.

Eğer doğruysa rakip olmayı düşündüğün adam Baş danışmanı ile Genel Kurmay Başkanı ile seni tehdit etti. Ya gerçekten açığın var ve şantaja boyun eğdin, ya da korktun.

Bu millete neden bilmece çözdürüyorsun, çık açıkla oldu ya da olmadı de. Devlet sırrı gibi susuyorsun, saklıyorsun. Muhtemelen inkar edeceksin ama korkuyorsun, ya helikopterin resmini birisi çektiyse diye.

Sen korkarsan, başkalarına alay konusu olursun.

Mesela rüzgar gülü derler.

Akşener adaylıkta ısrar etti. Önemli olanda bu. O’da ikinci olur olmaz o ayrı konu, ama en azından toplumun bir kesimine umut oldu. Eskiden “öyle diyorsun da peki kime verelim” diyenlere verilecek cevabı olmayanların artık verilecek cevabı var Erdoğan muhaliflerinin. Gönül rahatlığı ile Akşener’e diyebiliyorlar.

Kılıçtaroğlu henüz aday arıyor. Yarın (4 Mayıs) açıklayacaklar.

Kendisi aslında gönüllerin adayı ama memleket gerçekleri maalesef gönüllerin gönlünü kırıyor.

Umarız iyi bir aday çıkarır da bir umutta o yaratır.

SIFIR BARAJ
Hüda-Par’ı da sayarsak dörtlü ittifaka karşı dörtlü ittifak kuruluyor.

Adı demokrasi olacakmış. Doğru bir tercih. Her ne kadar Amerika’da ki Cumhuriyetçiler-Demokratlar gibi bir ayırım  olduysa da bizde görüş ayrılıkları çok keskin olduğundan isim dışında çok fazla anlam ifade etmiyor.

Hedefi cumhuriyeti yıkmak ve kurucusunu karalamak olan bir partinin cumhur ittifakı kurmasını gerçekten anlamak çok mümkün görünmüyor. Aslında propaganda olarakta kendilerini bağlamış oluyorlar.

Moral ve propaganda üstünlüğünü karşı tarafa verdiler.

Sahi ne vadedecekler cumhuriyet adına?
Daha fazla, demokrasi daha fazla adalet söylemi herhalde gözü kararmış yandaşlar hariç herkesi güldürüyordur. Sahi elinizi tutan mı vardı, neden vermediniz o adaleti demokrasiyi bu güne kadar.

Bırakın vermeyi, aldıklarınızı bize bırakın yeter. Mesela ben şahsen 2001 yılına razıyım. O yıl var olan özgürlükler bu gün olsun kendimi özgür sayacağım. O günün mahkemelerinin verdiği emsal kararlar bu günkü kararlara içtihat eder. O kadar fark var yani.

Bu nedenle demokrasi ittifakının vaadleri daha tutarlı, daha anlamlı olacaktır.
Keşke demokrasi ittifakı HDP’ yide katsaydı. Katamadılar, karşı propagandadan korktular. O propaganda hep olacaktır. Halkın basiretine güvenmek lazım.

Eğer önemli bir engel konulmazsa HDP barajı aşar görünüyor.
Ya aşamazsa? İşte bu ülke için gerçekten sıkıntı olur. Bir taraftan yüzde on civarında bir seçmen kitlesi mecliste temsil edilemez olur, diğer yandan o bölgelerde ikinci olan parti tüm milletvekilliklerini alarak anayasayı değiştirme hakkını elde eder ki, bu Cumhuriyetin son kalıntılarının da yok edilmesi demektir.

Duyguların değil aklın mantığın sırasıdır.

Sonra duygulara da bakarız.

Eski bir şiir.

PAYLAŞMAK
Mesele paylaşmaktı ikimizi

Ben senle beni paylaşmaya hazırdım

Sen senle seni paylaştığından

Öksüz büyüdü sevda