Güven yitimi, çağın başat sorunu olarak insanlığı kuşatmaya başladı.

Önce salgınla sarsıldı insanlık. Salgını seller izledi. Selleri de kuraklık… Göller, nehirler kuruyor. Kıtlık ve yeni salgınlar kapıda… Dengeden çıkan sistem dengeye dönemediği için ekonomik kriz büyüyor. Dünya nüfusunun 6 milyarı yoksul, 1 milyarı aç.

Günümüz dünyasında insanın korkması için çok fazla neden oluştu. Ötesi yok, yaşamak korku veriyor. Çağımız büyük trajedilere açılıyor.

Hayatın getirdiklerine yetemiyoruz. İhtiyaçlara yetemiyoruz. Tüketmekten vazgeçtiklerimize her gün bir yenisi ekleniyor. Borçlara yetemiyoruz. Yetememek korkutuyor. Tükeniş korkutuyor. Salgın yüzünden sokaklarda kalabalıklardan korkuyoruz. Hastanelerde yer olmadığı için hastalanmaktan korkuyoruz. Günün sonunda ne halde olduğumuza bakmaya korkuyoruz. Geleceği yitik gençler kaygılı. Toplumun ufku günbegün kararıyor.

Gerçekle yüzleşmek gerek. Umutların böylesine yok olduğu zamanda, yeryüzünde demokrasinin çare olmuşluğu yok. Bütün rejimler otoriterleşiyor. Halklar da rıza gösteriyor.

Dünya savaşlarının olduğu döneme bakın; Almanya’dan Portekiz, İspanya, İtalya, Yunanistan, Türkiye’ye kadar uzanmıştır otoriter rejimler. Hakeza sosyalistler de proletarya diktatörlükleri inşa ettiler.

Yüzyıl sonra, endüstri devrimi tarih sahnesinden çekilirken yeniden Dünya kaosa sürükleniyor. Ve insanlığı korkuları yönetiyor.

Bu tablo, Kapitalizmin endüstri çağına karşılık gelen demokrasilerin sonunu işaret ediyor.

Modern zamanlar demokrasilerinin insanlığı yeni çağa taşıması, yapısı itibarıyla mümkün değil.

Korkuları tarafından yönetilen insanın çağırdığı yönetim biçimleri yakında kapımızı çalmaya başlar.