Zihinler kirli. Vicdanlar yitik. Akıl kıt. Kurnazlık çok. Riyakârlık olağan. Niyet kötü. Yalan gani... Günümüz insanının özeti… Çünkü kahir çoğunluk böyle…

“İnsanın değeri” veya “insan onuru”, günümüzde enikonu değersizleşen insan bakiyesine ne ifade ediyor olabilir?

Kötü olduğunu bilen insanın “iyi olmak” gibi bir meselesi hep var olagelmiş; kötülükten arınarak iyi olmak... Bu mesele ontolojiktir. Karinesi “İlk günah”tır.

Cennetten kovulmuş lanetli bir tür… Veya kendisine böyle başlangıcı uygun görmüş bir tür…

İnsanın kötü olduğu ve iyi olmayı beceremediği için başına açtığı işler yazgı değildir; kabadayı edasıyla yeryüzüne meydan okumasının sonucudur.

Acı bilgi; bu meydan okuma akıl kıtlığındandır; uygarlık durumunun da işaret ettiği gibi…

Ve bütün bu olan biteni, tabiata hükmetme ve yeryüzünü ele geçirme girişimini, bilim diye allayıp pullayıp kendimize yutturuyoruz.

İnsan kusurlu ve yetersiz bir yaratık… Diğer canlılar gibi mükemmel olmadığından, varlığını sürdürebilmek için akıllandı. Tabiatın bahşetmediklerini kendi aklıyla elde etti. Ve böylece hükmetmeyi, muktedir olmayı öğrendi.

Ancak bu bilgi, tabiatı dize getirmeye yetmedi. Ama tabiatın insanı dize getirmesine yol açtı.

İnsanlık kurduğu uygarlıkla gidebileceği yolun sonuna geldi. Ve uygarlıkla kirlenen zihinlerimiz çıkışsızlıkla malul.

Dünya nimetlerinden payımıza ne düştüğünü artık bilmiyoruz. Kimine kırmızı Ferrari, kimine de ekmek, soğan… Nasip işte!

Ve uygarlık bize o Ferrari’nin ekmek ve soğandan daha değerli olduğunu öğretti. Aptallık işte!

Gerçeğin ise tam tersi olduğunu, tabiat şimdilerde öğretmeye başladı. Kader işte!

Bu denli vicdan, ahlak ve akıl yoksunluğunu hayat nasıl kaldırsın!

Önümüzde fazla seçenek yok. Ya kurduğumuz uygarlıktan vazgeçeceğiz ya yok olacağız.

Ve insanlık nihayet akıl çağının eşiğinde.

İnsanın akıllanmak için atacağı tek bir adım kaldı; “mülkiyet-piyasa-paradan” ibaret değerler sistemini terk etmek.

Zihinler kirli, akıllarda o lanet olasıca normal…

“Nerede kalmıştık!” demeye hazırlanan insan, neden cennetten kovulduğunu biliyor ve bunu yapmaya devam ediyor. Çünkü kötü. Çünkü bunu arzu ediyor.

Cehennemi arzulayan insan ile akıl çağının eşiğinde bekleyen insan nihayet karşı karşıya…