Eşimin yeğeni yurt dışında dünyaya geldi. 

Orada büyüdü, orada okuyor. 

Sekiz on yaşlarındaydı, memleketine gelmiş ve annesi ve eşimle birlikte bir düğüne katılmış. 

O zamanlar Türkçe’si henüz yeterli değil. 

Düğün başlamış. 

Orkestra davetlileri coşturmak için gayret ediyor. 

Orkestra şefi de ikide bir hem orkestrayı ve hem davetlileri coşturmak için “Ver coşkuyu, ver coşkuyu” diye yüksek sesle uyarıyormuş. 

“Ver coşkuyu” uyarısını tam olarak anlayamayan çocuk eşime dönerek “Teyze bu adam ne istiyor” diye sormuş.. 

Eşim de annesi de kahkaha ile durumu anlatmaya çalışmışlar. 

Bunları niçin yazdım? 

Çünkü meselenin bam telinde biraz da “ver coşkuyu” da saklı. 

Hangi meselenin? 

Yirmi yıldır bunca yanlışa rağmen niçin şimdilerde bile şöyle ağız dolusu “gidiyorlar” diyemediğimizden… 

Tarkan’ın o muhteşem konserinden “siyasal medet” beklediğimizden… 

Merminin, topun atılım gücü bir gram veya bir avuç “baruttadır”. 

Coşkusu baruttur. 

Siyasetin “barutu” da “ver coşkuyu” işaretinde gizlidir. 

Kılıçdaroğlu ve Akşener “gayret” göstermiyorlar mı? 

Elbette gösteriyorlar. 

Hem de fazlasıyla. 

Kapı kapı dolaşıyorlar.. 

Dükkan dükkan geziyorlar. 

Hatta.. 

Faydasını pek anlayamadım ama, grup toplantısında bazen yurttaşları bile kürsüye çıkarıyorlar.. 

Ama.. 

Evet bir de işin “ama”sı var. 

Beklenen veya istenen “sıçrama” sağlanıyor mu? 

Keşke… 

Bir şey eksik. 

Biz bu eksikliği “coşkuda ve heyecanda” buluyoruz.. 

Tıpkı küçük çocuğun anlayamadığı o “ver coşkuyu” ifadesinde olduğu gibi.. 

Bir hakkın teslimi açısından söylüyorum ki, rakip bu işi “çok iyi” yapıyor. 

Sonuç.. 

Sadece “doğruları” söylemek yetmez. 

Aynı zaman da “doğruları heyecanla ve coşkuyla” söylemek gerek. Söylemek gerek ki “yankı” yapsın. 

Ülkenin bir ucundan bir ucuna.. 

Geçmişte bunun pek çok örnekleri var… 

Yüzde 56, yüzde 46 ve yüzde 43 oy alanlar…