Zaman mıydı be Yücel; zamansız aramızdan ayrılmanın…

Zor, yazmak da; yokluğuna alışmak da zor…

Böyle bir yazıyı yazmak aklıma gelir miydi hiç?

Hayat bu yazdırıyor işte…

Zaten,” Hayat; sen başka planlar yaparken, başına gelenler” değil mi?

*

Yaşamak ve ölmek…

Doğanın değişmeyen kuralı…

Yaşama başlayan her canlının yapmak zorunda olduğu bir yolculuk… Bu yolculuğun son durağı ise ölüm…

Yaşam ile ölüm arsındaki ince çizgi nedir ki?

Bugün varsın yarın yoksun. Hayat çok kısa, hayat çok uzun…

Nedir beni bu satırları yazmaya iten?

Bir dostu, bir arkadaşı, bir siyaset yoldaşını yitirmenin bir acısı mı?

Yoksa:

Ölümün var olduğunu açıklamak mı?

Belki ikisi de birden… Belki bilinçaltında son bir görevi yerine getirme arzusu… Belki bir acıyı paylaşma duygusu…

Ne desek boş…

Bu dünyadan İdris Yücel Özen geçti…

*

“ Yedi kralla barışıktı…”

Ona kızamazdınız, şeytan tüyü vardı. Ne yapar eder, gönlünüzü alır, sizi yatıştırırdı. CHP’nin yaramaz çocuğuydu… Bizim Yücel’imizdi… Kızdığım da İ Yücel Özen;  İ’liğin tuttu işte de yine dediğimde, Abem benim diyerek bir sarıldı mı, ne kızgınlık kalırdı ne bir şey…

Dostluğumuz çok eskiydi…

Yollarımız daha 80 öncesinde kesişmişti… Ben Menemen’de, o Tire’de CHP Gençlik Kolu başkanıydı…

Sonra… Sonra…

Uzun yıllar İzmir İl Genel Meclisinde beraber görev yaptık. İl Daimi encümeninde beraber çalıştık.

1992 yılında CHP yeniden açıldığında ben Menemen de; o, Tire’de kurucu ilçe başkanı oldu…

İl yönetiminde yıllarca görev yaptı.

 Siyasette hak ettiği yere gelemeyenlerin tipik örneklerinden biriydi. Çok emek verdi, karşılığını alamadı ama hiçbir zaman küsmedi. İnatla büyük küçük demeden verilen her görevi yaptı. Tire’de belediye başkan adayı oldu. Başkanlık İyi partiye verilince, ittifaka destek için belediye meclis üyeliğini bile, parti görevidir diyerek kabul etti.

Bizim Yücel’imizdi o… Neşe kaynağımızdı… Ardında çok güzel anılar ve büyük bir hüzün bırakarak gitti.

“ Her ölüm erken ölümdür” demiş ya şair… Bizim Yücel’de çok erken gitti…

Ne yazık ki; ışıklar içinde yatsın demekten başka bir şey gelmiyor elimizden…

İzmir siyaseti neşesini kaybetti, ben bir sevgili dostumu, arkadaşımı, yoldaşımı… Anılarımızda yaşayacak bundan sonra Bizim Yücel… Toprağı bol olsun…

*

“ Trenim gecikmeli, yüreğim bungun,

Bir bir uzaklaşıyor sevdiğim insanlar.

Ne zaman bir dosta gitsem

Evde yoklar”

M. Altıok..