Uzun süredir yazamadım yine. Son bir buçuk yıldır hastalıklarla boğuşuyorum. Sağlığı bozuk bir şekilde çalışmak ve işe gitmek zorunda olmak da cabası. Hayat işte... Beterin beteri var, halimden şikayet etmeye hakkım yok aslında...

Yazamadığım süre içerisinde epey düşündüm. Ülkemizin sorunları ve insanlarımız hakında. Dünyanın dört bir tarafında tecavüze ve bin bir türlü haksızlığa uğrayan insanlar hakkında... Zulme maruz kalan ve vahşice katledilen insanlar, hayvanlar ve doğa hakkında... Bir türlü bitmeyen, bitirilmeyen savaşlar ve cinayetler hakkında...Tüm bunlar karşısında dünyadaki sömürü düzenini sürdüren, buna alet olan ya da seyirci kalanlar hakkında... Dünyadaki dengeleri ellerinde tutan güç ve siyaset odaklarının dünya sorunları karşısında aldıkları umarsız tavır ya da almadıkları veya almak istemedikleri sorumlulukları hakkında... Ve insanlığı derin bir karanlığın içine gömen ve uygarlıkta gittikçe geriye götüren daha bilimum dertler ve kaoslar hakkında...

Tanrı hakkında da epey düşündüm. Bu zamana kadar, kendimi sadece yaratıcı gücün varlığına inanan bir deist olarak tanımlamıştım. Hiç bir dini kuruma inancı olmayan ancak tüm dinlerin inananlarına bu inançlarından dolayı saygı duyan...

Ne var ki son yıllarda bu inancımı da sorgulamaya başladım. ‘’Eğer ben Tanrı olsaydım, dünyaya sakat bir çocuğun doğmasına izin vermezdim. Kundaktaki bir bebeğin tecavüze uğramasına göz yummazdım. Bir kadına tecavüz edilip, vahşice öldürülmesine seyirci kalmazdım. Minicik bir kedi yavrusunun zehirlenerek, debelene debelene ölmesine katlanmazdım’’ diye içimden çok geçirdim...

‘’Bir Tanrı varsa eğer ve bu iyi bir Tanrı ise o zaman, yeryüzündeki acılara neden son vermiyor, bunca cinayet, ölüm, hastalık, sakatlık, haksızlık ve tecavüzü engellemiyor’’ diye düşünürken, iyi Tanrı karşısında, mutlaka bu iyi Tanrı’yla savaşan bir ‘’kötü Tanrı’’ da olması gerektiğine kanaat getirdim. İlla da bir Tanrı fikrine inanacaksam, iyi Tanrı’nın yanında bir de kötü Tanrı varolmalı. Yoksa bunca kötülüğü ve acıyı, canlıların iyiğiliğinden, mutluluğundan ve sağlığından başka bir şey istemeyen ve her şeyi değiştirmeye gücü yeten bir Tanrı’ya rağmen açıklayabilmem mümkün değil!

Yine de başka bir açıklama daha makul geliyor bana; Tanrı’nın varlığına inanmak şart değil. İnsanlığın içine düştüğü açmazlar ve çaresizlikler karşısında Tanrı’ya ve bütün çıkmazların bir gün Tanrı’nın adaleti sayesinde aşılacağı fikrine sığınmak, sanırım en kolaycı kaçış yolu ya da bir tür kendini kandırmaca. Oysa, insanlığın sorunlarını Tanrı’ya havale etmek ve sadece O’ndan medet ummak yerine, bütün insanları Tanrı’ya atfedilen bazı niteliklere sahip olma yönünde eğitmeyi denemek fikri daha gerçekçi bir düşünce yöntemi gibi görünüyor. Mesela; merhametli, adil ve affedici olmak vs.

İnsanlar Tanrı’dan kendileri için bekledikleri pek çok iyilikten biri olan sadece merhamet duygusunu bile başkalarına göstermeyi başarabilseler, vicdan sahibi olmazlar mı? Vicdan sahibi olan insanların yaşadığı yerlerde adaletsizlik, haksızlık, cinayet, tecavüz ve savaşlar yaşanır mı? Öyleyse, Tanrı’yı iyi karakter özelliklerine sahip, merhametli, dürüst, adil bir insanın vicdanında görmek doğru değil mi? Ya da Tanrı insanın vicdanıdır derken; ‘’Tanrı insanların vicdanları varsa vardır, vicdanın olmadığı yerde Tanrı da yoktur’’ demek yanlış mıdır? Kanımca, insanı vicdanlı biri yapmayı öğretecek bir süreç ailede ve bebekken başlamalı ve çocuklarımıza Tanrı fikrinden önce vicdanlı bir insan olmanın fazilet ve yolları öğretilmelidir.

Vicdanı hür ve temiz insanlar zaten bir şekildeTanrı’yı da bulmuş sayılmazlar mı?