“ Ayrılık mevsimidir bu aylar…

Yazlıkçılar döndüler…

Kırlangıçlar Nil Delta’sına gitti…

Bu aylarda renk çiçekten ayrılır…

Güneş kumdan…

Menekşe kırmızıdan…

Bahçeler çocuk sesinden…

Salkım asmadan…

Yaprak dalından…”

Bekir Coşkun’da okurlarından…

Sözcümüzü kaybettik…

“ Ayrılık mevsimidir bu aylar…

Her sene bu aylarda “ ayrılık” yazısını yazarım…

Her cümlenin sonuna noktalar, artı iki damla…

Hüzün günleridir…

Yaş gözden ayrılır…”

***

 Ormandaki ağaç, yuvasındaki kuş, şırıl şırıl akan dere, mor dağlar, masmavi deniz, evdeki çomar, damdaki tekir, daldaki kelebek, toprakta açan çiçek de öksüz kaldı…

Onlar da sözcüsünü kaybetti…

“ Baktım; boynu bükülmüş arka bahçede gülün.

Menekşeler çoktan öldüler, begonvil soldu-sarardı, serçeler ilk kez üşüdüler dün gece…

Yine sonbahar…

Her bir yaprak yere düştüğünde, bir koşu onu alıp dalına koymak gelir içimden.

Bu günlerde en çok yaprakların yere düşmesine canım sıkılır gülüm.

Bilmiyorum dallar mı sevdasız, yapraklar mı vefasızdır.

Hadi desem ki:

Sonbahardır…

İyi ya işte, sonbaharlar ayrılık zamanlarıdır.

Tanımlayamadığımız bir sızı kaplar içimizi…

Duymadığımız bir hüzünlü şarkı çalıp durur kulaklarımızda…”

***

“ Göbeğini kaşıyan bidon kafalıdan”;  içerde yatan yurtseverlere kadar herkesin hakkını- hukukunu savunan sözcümüz artık yok…

“ Yazı bilmem

Yazarım yazı bilmem

Bu yaz böyle geçti

Gelecek yazı bilmem.”

diyerek gitti sonsuzluğa…

Urfa’nın Dumanlı Dağlarına…

Bir kara gözlü ceylan ağlıyor şimdi Urfa’nın Dumanlı Dağlarında…

Tülmen’de bir ceylan…

“Urfa’nın etrafı dumanlı dağlar aman aman

İçerim yanıyor aney, gözlerim ağlar…”

 Bu dünyadan Bekir Coşkun Usta geçti…

Yazılarıyla, örnek gazeteciliğiyle, dik duruşuyla anacağız hep…

Toprağı bol olsun…