Doğu Karadeniz de çok kullanılan bir söz var:

“Benim nerem ağrıyor, sen neremi ovalıyorsun” derler…

***

Birkaç gün önce arka arkaya toplu intiharlar oldu. Şüphesiz çok üzücü olaylar. Bu aile dramları ile ilgili pek çok sebep kamuoyun da tartışılıyor.

Genelde yansıyan sebep ekonomi ile ilgili…

Aslında son yıllarda toplum da ciddi boyutlarda huzursuzluk var. Hatta huzursuzluktan öte, tabir uygunsa bir “cinnet” hali var…

Şöyle teleteksi bir açıp okuyalım ardı arkası kesilmeyen ve fevkalade can sıkıcı olaylar. İşin hukuksal boyutlarına elbette değinmeyeceğim ama toplumsal boyutu ve toplumun geldiği nokta kim ne derse desin endişe verici noktadadır…

***

Şidet, karamsarlık, ilgisizlik, nemelazımcılık had safhaya ulaşmıştır. Bilhassa aile içi ve yakın akrabaya yönelik şiddet haberleri gündemi önemli ölçüde işgal etmektedir.

Yolda yol verme tartışması cinayetle son bulabilmektedir.

Çocuk kavgası ailelerin çatışmasına yol açabilmektedir.

Hele “boşanmak veya boşanmamak” vahim durumlarla sonuçlanabilmektedir.

Bir karış toprak parçası telafisi imkansız işlere yol açabilmektedir.

Hakeza ekonomik tablo çok üzücü sonuçlar doğurmaktadır.

Saymakla bitmez…

***

Biz böyle değildik.

Fukaralığın her çeşidini gördük.

İşsizlik bütün zamanlarda vardı ve var olmaya devam edecektir.

Pek çok sorunumuz dün de vardı yarın da var olacaktır.

Ama…

Hiçbiri yazmaya çalıştığım şekilde son bulmamaktaydı.

Hukuk’taki deyimle “ihkakıhak”, yani “kendi hakkını kendi elinle almak” tarzında tecelli etmesi…

O halde?

Kantarın topuzu iyice mi kaçtı?

Yoksa…

Yazının başında ifade etmeye çalıştığım “söz” mü yürürlüğe girdi?

Yani…

“Bizim neremiz ağrıyor, sorumlular bizim neremizi ovalıyorlar?”

Siyaset sorunlara “çözüm bulma” sanatıdır…

Oyalama, aldatma, gündem yaratma, gündem değiştirme ve “başı ağrıyanın dizini ovma” sanatı değildir…