Ne yaş kaldı gözde ne de uyku…

Ne tat ne tuz ne de kursak…

Yüreklerde büyük korku, amansız bir bekleyiş.

Yaşam durdu yurdumda, saatler geçmiyor, gece gündüze dönmüyor. Kalplerimiz yangın yeri buz. Ellerimiz ısınmıyor, ocağımız tütmüyor.

Anlamak zor, idrak etmek zor, izlemek zor, o trajediyi bizzat yaşamak daha da zor, tarifsiz…

Çaresizlik ise en dayanılmazı. Paralanıyor içim…

Yardım edebilmek için çırpınıyorum, nefes almak için çırpınıyorum, enkazdan çıkan her bir can için sevinirken, hala enkaz altında olan on binlercesi için feryadım içimi yırtıyor.

Göğsüm daralıyor, korkularım sevdiklerim için. Umudum hala bekleyenler için. Dualarım o enkazın altındakiler ve aileleri için.

Kurtulmak başka bir cendere. Aç açık, damsız barksız, öksüz yetim…Üst baş yok, çanak çömlek yok. Kap kacak yakacak yok. Tuvalet yok. Elektrik yok. Pet yok, ilaç yok…Yokluğunu hiç düşünemediklerinle sınanmak var…

Gelecek çok karanlık…

Çaresizlik çıkılan enkazdan daha derin…

Acıdan, korkudan, kederden başka hiçbir duygu yok. Yasını tutmak istese sevdiğinin cesedi yok. Hiç tanımadıkları insanların ellerine tutunan, göremediklerine sesini duyurmaya çalışan kalabalık çok.

Felaket bir yıkım! Ama daha büyük felaket bu felaketin yıktığını kaldıramamak…Bu felaketin yıktığını onaramamak.

Tabiatın kendi diliyle yaptığı uyarıları bilim ve akıl kullanarak dikkate almamak.

Daha önceki trajedilerden bir türlü ders alamamak.

Görevini suistimal edenlere, yerine getirmeyenlere ceza vermemek.

Vicdan muhasebesi değil, cüzdan muhasebesi tutana iş vermeye devam etmek.

İnsanlığını unutanı da kendini riske atanı da görmezden gelmek.

Bu ülkede neler olup bittiğini bir tek Allah biliyor, artık aklımız ermiyor.

Her afetten sonra gelen birliktelik yardımlaşma dayanışma ruhu nedense sonrasında devam etmiyor.

Gücü koltuktan ibaret olanların pişkinlikleri, kifayetsizlikleri fay yarıklarından daha büyük izler bırakıyor. Gücü sevgiden iyilikten yardımlaşmadan gelenlerin izleri ise evrenin kalbine yazılıyor, onlara gönül borçlarımız çoğalıyor.

İnsanlık dine, dile, coğrafyaya, ırka bayrağa bakmıyor.

İnsanlığın ölmediğini Macarın gözyaşlarında, Yunanın sıcacık kucağında görüyorsun da bu zor zamanda arsızlığı hırsızlığı fırsatçılığı insanlığa sığdıramıyorsun.

Olmuyor ne suçlamak ne de çırpınmak iyi gelmiyor. Gidenleri geri getirmiyor. Acıyı dindirmiyor. Yaraları sarmıyor. Korkuları bitirmiyor.

Doğmayacak bebeklere, büyümeyecek çocuklara ağlıyorum güzel yurdum. Sen de ağla.

Can verenler için ağla, beklerken son nefesini verenler için ağla güzel yurdum.

Kefensiz çocuğunu toprağa veren, evladının cansız elini bırakmayan baba için ağla güzel yurdum.

Acının tarifsizliğine, çaresizliğine ağla.

Ve kaderine ağla güzel yurdum, bu acı kolay atlatılmayacak…

Diğerleri gibi kolay unutulmayacak.

Boş sözlerle aç karınlar artık eskisi gibi doyurulamayacak.

Ey çaresiz!

Neyin çaresini arıyorsun?

Neyin çaresi var, neyin yok?

Yaz bunları bir kenara

Bir gün belki bulursun çareyi

BİR TEK ŞEY İSTİYORUM

ÇARESİZLİĞİ YENMEK….                     (Ferit Edgü- Hakkari’de bir Mevsim’den alıntı)