Aklın ve vicdanın sükût ettiği koşullarda, her gün yeni bir alametine tanıklık eder olduk yaklaşan kıyametin.

Gelin görün ki elan meselelerin ele alınış biçimi, “Seçimler 14 Mayıs’ta olabilirmez mi, acep?” ve “Kimi Cumhurbaşkanı yapsakmasak mı?” seviyesinde.

Ülkenin meseleleri, “ben gelir hepsini çözerim” seviyesini çoktan gerilerde bıraktı. “Yaptım oldu” kafasıyla gidilecek yol kalmadı.

Zor zamanlardayız. Halkın “Kim?” sorusunu değil, “Nasıl?” sorusunu sorduğu zamanlarda...

Beklenen, 5 yıl boyunca sorunların nasıl ele alınacağını ve nasıl çözüleceğini anlatan bir “ortak program” ile siyasal partilerin halkın karşısına çıkmasıdır.

Başka türlü ifade etmek gerekirse, ulusal ölçekte uzlaşma sağlayacak bir hükümet kurulması için kendi içinde tutarlı protokol hazırlanmalı.

Yoksa, bu alamet kıyamete gidiyor. Daha başka nasıl izah edilebilir?

Kıyametten önceki son çıkış; Büyük uzlaşmayı sağlayacak bir ortak program. Herkesin bir şeylerden vazgeçeceği, bir ölçüde kaybetmeyi kabulleneceği büyük uzlaşma.

Meydan okumaların, dikleşmenin ülkeye çok şey kaybettireceği çok kritik bir süreçteyiz.

Her şeyi berbat eden siyasetçilerin ucuz kahramanlık gösterilerinden vazgeçerek sorumluluk yüklenmesi için son günler.

Millet parça parça. Devlet-yurttaş ilişkisi hasarlı. Güvenlik sorunlu.Barınma ve beslenme,depremle birlikte devasa probleme dönüştü.İstihdam çıkmazda. Eğitim var mı yok mu belli değil.

Depremin yol açtığı büyük felaket, sistemde kriz nedeniyle zaten yaşanagelen sıkıntıları kim bilir kaça katladı!

Çıkışsızlık hepimizin psikolojisini bozdu.

 Belki de son çıkıştayız.

Sonrası kıyamet…