İktidara gelmek kolaydır.

İktidarda kalmak ise zordur.

İktidarda kalmak için iki yol vardır:

Birincisi ve doğru olanı, iktidar imkan ve yetkilerini halkın yararına kullanmak.

Hukuk Devleti’nden yana olmak.

Yargının bağımsızlığını savunmak.

Ekonomik durumu iyileştirmek.

Dış sorunlara hukuk içinde ve “Yurtta Sulh,Cihan da Sulh” ilkesine uygun olarak çözümler bulmak.

Yurttaşlar arasında eşit ve adil davranışlar sergilemek.

Ülkenin birlik ve beraberliğini temin ve tesis etmek.

Kısaca:

Yurttaşların insanca, hakça, adalet içinde yaşamasını ve “Dünya Milletler Ailesi”nin şerefli bir üyesi olmasını sağlamak.

İkinci yol ise:

İşte, “zurnanın zırt dediği” yer burası.

En çok başvurulan yol da burası.

Akı kara, karayı ak göstermek.

En başta propagandayı doğruları anlatmak için değil, bütünüyle yanlışları doğru gösterebilmek için kullanmak.

Yani bu konunun uzmanı “Gobels” olmak.

Bu sebeple:

Yazılı ve sözlü basını esir almak.

Yargıyı siyasallaştırmak.

Devlet imkanlarını ve gücünü siyasal hedefler için kullanmak.

Dış sorunları dahi siyasal çıkarları için kullanmak.

Yurttaşlar arasında her türlü ayırımcılığı yapmak.

Özetle:

“Otoriter” bir rejim oluşturmak.

Birinci yolu tercih edenler hiç şüphesiz “gök kubbede hoş bir seda” bırakarak bu dünyadan göç ederler ve hayırla anılırlar.

İkinci yolu tercih edenler ise:

İktidarları uzun sürebilir.

Ancak:

Asla hayırla anılmazlar.

Tarihte değil “altın sayfa”, bir “dip not” bile olamazlar.

Güzel bir Hint atasözü vardır:

Eğer ile Meğer’i evlendirmişler, “keşke” diye bir çocukları olmuş…

“Keşke” denmek istenmiyorsa mutlaka “birinci yol” tercih edilmelidir…