Gece yarısını çoktan geçmişti, ihbar geldiğinde…

İzmir’in kalbi Konak’ta…

Akarcalı’da iki katlı bir evde yangın çıkmış…

Cehennem alevleri her tarafı sarmıştı…

İtfaiye birkaç dakika içinde yetişti…

O panik içinde her kafadan bir ses çıkıyordu…

Mahalleliye göre…

Zemin katta bir kadın ve çocuk yaşıyordu…

Kaybedecek saniye yoktu…

Kapıyı yokladılar, kilitliydi…

İçerden hayat belirtisi olabilecek bi’ses bile gelmiyordu…

“Tamam arkadaşlar, kırıyoruz kapıyı…”

Ve kırdılar…

Kapının göçmesiyle birlikte…

Alevlerin neden olduğu zehirli duman…

Bir fabrika bacasından çıkıyormuşçasına…

Yaladı itfaiyecilerin yüzünü…

Gaz maskesini takıp içeri daldılar…

El fenerinin ışığında bir “can” belirtisi aramaya başladılar…

Hayat ile ölüm arasında dans eden saniyeler tükeniyordu…

İlk izlenimlere göre…

Evde kimse yoktu…

İşte, tam o anda…

***

“Kahraman”ın gözü…

Minicik banyoya takıldı…

Olsa olsa üç metrekarelik bir yerdi…

El fenerinin zifiri karanlığı yırtan ışığında…

Lavabonun altında…

Bacaklarını karnına çekmiş, cenin durumunda…

Birinin olduğunu fark etti…

Eğildi, yokladı; komşuların sözünü ettiği kadını buldu…

Genç kadının soluk almadığını fark etti…

Bundan ötesi n’olur diye düşünmedi…

Bi’çırpıda kendi hava solunum cihazını çıkardı ve…

Talihsiz kadının yüzüne bastırdı…

O anda tecrübesiyle şunu fark etti…

Kadın son saniyelerini yaşıyordu…

Çok kötü durumdaydı…

Zehirli dumanı yuttuğu için…

İtfaiyecinin de başı dönmeye başladı…

“Dayan…” dedi, kendine…

“Dayan, kurtarmalısın o canı…”

Gözünün önünden eşi ve iki oğlu bir film şeridi gibi geçti…

Bir kez daha solunum cihazını bastırdı kadının yüzüne…

Yaşasın, nefes almaya başlamıştı…

Giderek, kendisinin kötüleştiğini hissediyordu…

Son bir gayret…

Kadını kucakladı, o haliyle kapıya yöneldi…

Son duyduğu…

Birlikte eve girdiği arkadaşının sesiydi:

“Ev boş. Başka kimse yok…”

***

Alevlerden kurtardığı kadını ambulansa yerleştirdiler…

“Kahraman İtfaiyeci”yi de…

Doğru, en yakın hastaneye taşıdılar…

***

İlk sözü şu oldu:

“Kadın kurtuldu değil mi; durumu nasıl?”

“Alev Savaşçısı” olmak, kolay değildi…

***

Takvim yapraklarını geri çağıralım!

25 yıl önce…

Çınarlı Endüstri Meslek Lisesi’nin Makine Bölümü’nde…

Çalışkan bir öğrenci vardı…

Yetenekli bir makine kalıpçısı olarak mezun oldu...

Bir süre mesleğini yaptı…

Heyecanı seviyordu…

Ortaokulda iken kafasında tek hedef vardı:

“Savaş Pilotu” olmak…

Nasip değilmiş; kader O’nu 26 yaşında itfaiyeci yaptı…

Heyecan ise, işte heyecan…

Kısmet dedikleri bu olsa gerek…

“Savaş Pilotu” olarak kokpite oturamamıştı ama…

“Alev Savaşçısı” olmuştu…

***

Şimdi, diyor ki:

“Büyük oğlum 12 yaşında… İki yıl öncesine kadar (Ben de itfaiyeci olacağım) diyordu; şimdi başka hayalleri var!”

Aslında biraz da gereğinden fazla mütevazı…

“N’olur bana kahraman demesinler… Yerimde kim olsa aynı şeyi yapardı! Bunca yıl arkadaşlarımla en az dört-beş can aldık alevlerin arasından… Düşünün, bi’hayat kurtarıyorsunuz…”

Sonra ekliyor:

“Herkes itfaiyeci olamıyor… Bu bir aşk meselesi…”

***

Hafta sonu İzmir’deki ev yangınında…

Azrail’in elinden…

Bir kadını kurtaran Mehmet Çağlar…

İşte böyle biri…

***

Peki…

“Canını hiçe sayıp, can kurtarmak nasıl bi’şi?”

42 yaşındaki İzmirli kahraman itfaiyeci…

Bu soruya…

Soruyla cevap veriyor:

“Bundan büyük kıvanç olabilir mi?”

Bence…

Kıvançtan da öte…

“Mukaddes bir şey…”

Nokta…

Sonsöz: “Bir insanın hayatını kurtarmak bütün insanlığın hayatını kurtarmak gibidir… / UMKE - Ulusal Medikal Kurtarma Ekibi…”