Zordur geceler...

Karanlık...

Hele yalnızsan, karanlık bir ton daha arttırır siyahını...

Canın yanıyorsa, iki üç iğne fazladan batar yüreğine...

Konuşacak kimse de yoktur etrafında...

Bir bardak...

Bir duvar...

Bir tavan...

Bir yatak, bir de yorgan...

Ama gündüzler öylemidir!..

Pencereden bulutlara bakarsın konuşmak için meselâ...

Hele bir de görüyorsan denizi...

Uzaktaki gemiyle uzun uzun sohbete dalarsın, en koyusundan...

Ya da...

Saçağa konan kuşla...

Dala tırmanan kediyle...

Radyoda çalan Zeki'yle...

Sokaktan geçen deliyle...

Hatta fokurdayan çaydanlık bile dinler seni can kulağıyla...

Ama ya gecelerde!..

Hepsi uyur...

Hepsi söner...

Hepsi gider...

Kalırsın bir başına...

Parmağında dibi gelmiş bir sigara...

Masanda ucuz bir şarap...

Dilinde bir minibüs şarkısı...

Kafanın içinde bir sürü safsata...

Aslında tapınak gibidir geceler...

Bir camii...

Bir kilise...

Bir havra...

Yani fazla da şikayet etmemelisin bundan...

Çünkü gündüzleri hiç görünmeyen biri gelir oturur karşına...

Sessizce...

Konuşmaz o...

İyi bir dinleyicidir...

Sakin...

Dürüst...

Lekesiz...

Tek sorun...

Ona asla yalan söyleyememendir!..

İstesen de söyleyemezsin zaten...

Hadi söyledin diyelim...

İmkânı yok kandıramazsın onu...

Herşeyini bilir...

Hatalarını...

Günahlarını...

Suçlarını...

Sevaplarını...

Bu yüzden pek de sevmezsin sen onu...

Çünkü suratının ortasına tokat gibi vurur tüm mahremiyetini...

Kimin canını acıttın!..

Kimin kanına girdin!..

Kimi sevdin!..

Kimi sevmedin!..

Kime doğru, kime yalan söyledin!..

Seceresini çıkarır tek tek...

İşte bun yüzden zordur geceler...

"O" var diye...

Ve o, her gece karşına çıkıyor diye...

Kim mi O!..

O, vicdanın...

O, hataların...

O, pişmanlıkların...

O, sırtındaki kambur...

Sağ omzundaki melek...

Sol omzundaki şeytan...

Neyse hadi uyu...

Çünkü sen uyuyunca gider o...

Ya da ölünce!..

Ama sen ölme...

Usulca gözlerini kapa...

Ve vicdanının sesini dinle...