Bizi yönetenlerin…

Şunu anlayıp, anlamadıkları konusunda…

Derin bir kuşkum var…

Enflasyon düşmüyor…

Hayat pahalılığı artıyor…

Ateşi söndürmek için…

Asgari ücrete soluk aldıran zam geliyor…

Emekli maaşına bindirme yapılıyor ama…

Çarşı-pazardaki etiketler de anında yukarı doğru değişiyor…

Mesela…

Aynı gün…

10 liralık portakal 15 TL. oluveriyor…

O zaman…

Maaşları arttırmakla pahalılığın önüne geçilemediğini anlamak için…

Ekonomist olmaya gerek kalmıyor…

Bilakis…

Maaşlara zam…

Otomatik olarak pahalılığı körüklüyor…

Neden, diye sormayın…

Siz, anladınız…

***

Mesela biz…

“Gözlerime bakar mısınız; ekonomi gözlerdeki ışıltıdır” diyen…

Hazine ve Maliye Bakanı Nureddin Nebati'ye çok inanmıştık…

İnandığımız için…

Tam iki yıl önce (2021’de hayatımıza girdiğinde…)

2 bin 825 TL. olarak başlayan…

Ardından…

2022 geliyor diye sevinçle karşılanan…

4 bin 500 T.’lik asgari ücretin şerefine…

Kıyma’nın 80 TL’ye…

Kuru Fasulye’nin 30 TL.’ye…

Peynir’in 100 TL.’ye…

Ayçiçeği yağının 35 TL.’ye fırlamasına rağmen…

Sesimizi çıkarmadık…

Ama…

Ne zaman ki, 4 bin 500 TL.’lik asgari ücret…

Devreye girdi…

Şakkadanak diye enflasyon azdı, kudurdu!

Vatandaş, “Yandım Allah!” demeye başladı…

İktidar partisi…

Baktı, olmuyor…

Geçen yıl, altıncı ayın sonunda…

Ekstradan bi’zam daha lütfetti asgari ücrete…

Temmuz maaşları…

5 bin 500 TL.’ye yükseldi…

Enflasyon ise…

Adeta dalga geçiyordu sözüm ona önlemlerle…

2022 içinde etiketler coştu…

Kıyma 200 TL. oldu…

Kuru Fasulye 55 TL.’ye terfi etti…

Peynir uçuşa geçti; 200 TL.’den alıcı arar hale geldi…

Ayçiçeği yağının 85 TL’ye fırlamasına ise…

Artık şaşıramaz olmuştuk!

***

Başımıza gelen şuydu:

Bir yıl içinde…

Asgari ücret neredeyse ikiye katlanmasına karşın…

Özellikle…

Temel gıda ürünlerin etiketleri…

Peş peşe gelen zamlarla vatandaşın hayatını karartıyordu…

Yani…

Ne zaman çalışana, emekliye yeni zam geliyorsa…

Maaşlar cüzdana girmeden…

Her şeyin fiyatı anında değişmeye başlıyordu…

Böyle bir ekonomi ile nereye gidilebilirdi ki?

***

Ekonomiyi gerçekten bilenler…

Şunu şiddetle savunuyor:

“Enflasyonu durdurmak yerine maaşları arttırmak, yangına körükle gitmektir… Köy kurnazlığı ile göz boyamaktır…”

En iyi reçete nedir, o zaman?

“Doğru olan maaşa güdük güdük zamlar yapmak yerine enflasyon ile mücadeledir… Ama bu doğru nereden bakıldığına göre değişir…

Dünyanın çok iyi bildiği ekonomi içerikli bir atasözü var:

“Politika olarak enflasyonu umursamazsan o kendini umursatmayı çok iyi bilir!”

“Bak, nasıl da maaşları arttırdık!” diyerek…

Gurur duymak…

Boşa kürek çekmekten başka bi’şi olarak tarif edilemez…

Ne yazık ki, bu sözleri inananlar hala aramızda…

***

Son çarpıcı örnek…

10 gün bile olmadı yaşanalı…

Cumhurbaşkanı Erdoğan…

2023’te uygulanacak asgari ücreti “müjde” olarak seslendirdi:

“Asgari ücreti net 8 bin 500 TL. olarak belirledik… Gerekirse ara zam yapabiliriz…”

Sonra n’oldu?

Başta gıda maddeleri olmak üzere…

İster 1 TL. olsun; isterse 50 kuruş; fark etmez…

Her şeyin etiketi…

Anında “yukarı doğru” değişiverdi…

Neden?

Bu “falsolu” hayata abone mi olduk?

Zamlı maaşın sevincini yaşayamadan…

Anlık “zamlı etiket” ile karşılaşmak…

Türkiye’nin dışında…

Hangi medeni ülkenin kaderinde yazılı olabilir?

Yeni asgari ücretin açıklanmasından saatler sonra…

Bir çok ürünün etiketlerinin değişmesi…

Vicdanları sızlatırken…

Neden kimilerinin gözleri kapalı?

***

Bitiriyoruz…

Herkes maaşına zam gelsin ister…

Hiç, “Ben istemiyorum” diyeni gördünüz mü?

Göremezsiniz!

Çünkü…

Hayatın akışına ters…

Ne var ki…

Bu ülkenin vatandaşı artık maaşına gelen zammı…

Daha ilk günden…

Vicdansız “etiket”lere yem etmek istemiyor!

Nokta…

Hamiş: “Sadece iki örnek: 32’li tuvalet kâğıdı bir ay önce 110 liraya satılırken bugünkü 200 liraya yaklaştı... Markasına göre 250 TL. olanı bile var… Bir kilo çiğ köftenin fiyatı 2 ay önce 49 lira 90 kuruştu; şimdi 69 lira 90 kuruş… Çok uzağa gitmeyelim; 2021’de 9 lira 50 kuruş olan bir gazlı içecek; bugün yüzde 200 zamlı satılıyor… Böylesi uçan fiyatlara hangi zamlı maaş yetişebilir ki?”

Sonsöz: “Hayat pahalılığı dev adımlarla artıyor; insan ne kadar kazansa boşuna… / Nikolay Gogol’un, 1842 yılında yazdığı (Bir Delinin Hatıra Defteri) romanından…”