Muhatabım; 

“Atatürk'ün yaşadığı dönemde Hitler, Mussolini, Stalin, Franko, Salazar vardı. Bir de ülkenin yakın çevresinde manda yönetimleri ve diktatörlükler... Bunları anımsayınca insanın tiksintiyle kaçası geliyor... Bunların ortasında Atatürk Türkiyesi parlayan bir yıldızdı…” demişim bir konuşmamda, bunu eleştiriyor…

Savı şu: 

“Bunu anlamayacak ne var? O zaman faşizim ve diktatörlük yükselen bir değerdi!"

Buyur...

Neresinden başlayayım?

Sanki o dönemde dünyanın çığırından çıktığını, diktatörlüklerin hemen her yerde büyük destekler bulduğunu kabul etmeyen var.

Sorun tam da bu ya!

İşte dünyanın büyük bir çılgınlığa ve yıkıma gittiği bir zaman diliminde, Atatürk Türkiye'sinin çağdaşlaşma yönünde attığı adımların büyük bir anlamı yok mu?

Üstelik de diktatörlük peşinde koşan coğrafyalar geçmiş dönemde aydınlanmanın beşiği olmuşlardı.

Türkiye'de ise aydınlanmayı yaşayamamış olmasına karşın ulusa Atatürk, modernleşmeyi ve demokratikleşmeyi getirmek için çaba harcıyordu.

Sıfır merkez olsun; onun artı yönü var, eksi yönü var.

Bütün dünya eksi yönde savrulurken, Atatürk sıfırın öte tarafında ulusunun ve dünyanın önüne artı olan değerleri yüklüyordu.

Bu kadar net her şey; bu kadar basit.

Bu gerçeği anlamayacağız bir de eleştiri yönelteceğiz öyle mi?

Hayır!

Atatürk tam anlanmalıdır…

O’nu anlamanın yolu, onun zamanının dünyasını iyi okumaktır; sonra da dünyanın ne yönde gelişmeler gösterdiğini...