Ülkeyi yönetsin diye iktidar vererek muktedir kıldıklarımız, halktan aldığı gücü halka rağmen kullanarak sürgit iktidarda kalmak üzere gücünü tahkim etmeye başladı mı, sonrası hiç iyi gelmiyor. Ve bu hırsın toplumlara çıkardığı fatura çok ağır oluyor, insanların başına olmadık işler geliyor.

Biz kimiz? Yönetilenleriz. Onlar ise, yeryüzünü yönetmeyi hak bilen muhteris muktedirler…

Peki, iktidar zümreleri, ülkeleri ve toplumları yönetebiliyor mu? Buna yönetmek denirse, evet…

Her türlü kötülük hayatımıza zar atıyor; sefalet, açlık, husumet, kin, cinayet, şiddet, terör, hırsızlık, yalan, dolandırıcılık, rüşvet, hile, fuhuş, sömürü, savaş… Kolay mı, bunca kötülüğün orta yerinde, insan olmak, insan kalmak! Sanki üstümüzde lanet var!

Yönetenler, halklar arasına sokulan netameli ilişkiler ve bu lanet ne kadar da uyumlu görünüyor…

Tamam, o kadar da matah yaratıklar değiliz, bir yasak, bir günah yüzünden yeryüzüne sürüldük… Bunu anlayabiliriz. Fakat yeryüzünü bir suç üssüne çevirmek ve ötekinin cehennemi olmak için nasıl bir akla hizmet ediyor olabilir, insan?

Kâinatı Tanrı yarattıysa, nasıl oluyor da yeryüzünü yönetenler bu kadar zalim ve kötü olabiliyorlar?

Bence muktedirler Tanrı’dan korkmuyor. Madem inanıyorlar, Tanrı’nın yarattığına, Tanrı kelamına rağmen kötülük yapmaları mümkün değil. Veya Tanrı falan yok ve muktedirler de bunu biliyor...

Toplumsallaşmak ve uygarlık kurmakla mümkün oldu insanın kendi cinsi önünde diz çökmeye rıza göstermesi. Ve insanlık ilerledikçe, geliştikçe de birey daha itaatkâr ve konformist oldu.

Ülkeyi, devleti, şehri yönetsin diye yetki verdiği yönetenlerin huzurunda iki büklüm olmayı içine sindiren insanın tek derdi, sisteme tutunmak… Muktedirler toplumlara Dünya nimetlerinden payına düşeni sunuyor veya sunmaya çalışıyor, toplumlar da muktedirlere iktidarı sunuyor. Böylece anlaşıp gidiyoruz. Veya anlaşamıyoruz…

İktidar verdiklerimizle biz yönetilenler arasında olduğu varsayılan toplumsal sözleşme, yönetenleri abat etmek, yönetilenleri kahretmek için hazırlanmış gibidir.

Mesela, ülkeyi bir başına yönetmeye talip olan kişi, günün birinde, seçimle gelmiş belediye başkanlarına, “Makama gelirken iyi, boşalt demek neden yadırganıyor?” derse, anlayacağız ki, büyük laflarla bezenmiş toplumsal sözleşmeyi muktedirler dürdü büktü halkın eline tutuşturdu... “Sözleşme buraya kadar! Gösterdiğimiz adayları oyla dediysek, o kadar da değil!” demeseler de, o anlama gelecek tavır sergilemek suretiyle son sözü her zaman olduğu gibi muktedirler söylüyor.

Yeryüzü tanrıları olarak iktidardakiler, insanlığa hükmetmeyi kendilerinin doğal durumu saydıkları sürece, yöneten/yönetilen ilişkisi iflah olmaz. Çobanları ve sürüleri olarak sürer gider bu gösteri…

Devlet veya benzeri aygıtlar ve yönetenler, bütün toplumlarda her insanın huzur, güven ve refah içinde yaşamasını sağlamadıkça, sistem, muktedirleri daha muktedir kılmaktan öte bir işleve sahip olamayacaktır. İktidar, iktidar sahiplerini daha muktedir yapacak veya insanlığı iyi bir duruma getirecektir. İkisi bir arada olmuyor. Muktedirler iyi durumda ise, insanlık iyi durumda değildir.

“Ne yönetileni ne yöneteni, al birini vur ötekine!” diyesim var da, hepsini aynı kefeye koymaya vicdanım el vermiyor. Fakat Nazım’ın söylediği gibi; “Kabahatin çoğu senin, canım kardeşim!”

Düzene itiraz edenler, “Böyle gitmez!” dedikleri için böyle gitmemişliği yok bu düzenin.

Lakin yeryüzü tanrılarının bu hoyratlığına Dünya’nın dayanacak gücü de kalmadı. Hesabı, ezilenler değilse de, hayat soracak gibi... Yanlış yaşanmış zamanların hesabı…