“Mülkiyet nedir?” adlı eserinde, “Mülkiyet, hırsızlıktır!..” diyen Proudhon bugünleri görse, hırsızlık hafif kaldı, diye düşünürdü.

Uygarlığı da mümkün kılan mülkiyet, en büyük insanlık suçudur.

Çünkü, her türlü suçun mülkiyet, mülkiyet ilişkileri bağlamında ortaya çıktığı artık kimsenin meçhulü değil.

İnsan, yeryüzüne çökme cüreti gösteren biricik tür olarak kendi halinde dönüp duran gezegeni mülk edindi, alınır satılır arazi parçalarına dönüştürdü. Ve ardından her şey metalaştı.

Mallık insani bir durumdur. Mala düşkünlüğü de bu yüzden olmalı…

Yeryüzünü parselledik, sonra da paylaşmak için savaşlar da dahil her türlü cinayeti işlemeye başladık.

Parayı bulduk, ona sahip olmak için suçun bile yüzünü kızartan işler yapmaya başladık.

İnsanın yeryüzündeki varlığı, olmak ile edinmek arasında gel-gitlerle anlam kazanıyor veya anlamsızlaşıyor. Bu iki olgu birbirini dışlıyor.

Kiraya verdiği mülkü, mülkleri olan kişiye ait bir evde oturan kiracı kirasını ödeyemez duruma düştüğünde, sistem indinde suçlu oluyor. Bu nedenle, muhtelif cezalar yolunu bekliyor.

Çünkü yeryüzünde barınmak ve beslenmek bir hak değil, alınır satılır metadır. Bunları alamayan insanların, yardım edilmek suretiyle insani olmayan koşullarda hayatta kalması sağlanıyor.

Acı bilgi; Beslenme, barınma, sağlık gibi insanın en yaşamsal hakları mülkiyet ve ticaret konusudur.

Bunu yapan insan yeryüzündeki en aşağılık değil, biricik aşağılık yaratık olmakla maluldür. Lanetin tezahürü...

Tanrıların ve dinlerin insanı değerli kılacak çabaları sonuç vermedi.

Sosyalizmin, komünizmin insancıl tezleri de bir işe yaramadı.

İnsan, sol ve dini değerleri, kötülüğünü kamufle etmek için kullanıyor.

Ve kendi türüne karşı suç işlemekten bir an olsun geri durmuyor.

İnsanın rastlantısal ya da tanrısal varlığıyla yeryüzünde ortaya çıkan beşerî durum gerçek bir trajedidir.

Hükmettiği yeryüzü insanı benimsemedi, bünye kabul etmiyor.

Çok hazin…