Yok,
yazamıyorum
tıkandım…

Berkin yazıyorum
gözümün önüne ölü çocuklar geliyor,
denizde yitip giden küçük bedenler.
Onları yazsam diye düşünürken yanı başımda
yarı aç yarı tok yaşayan Robin beliriyor.
Robin’e sesleniyorum
yıkık evin bodrumundan ikiz Roman kardeşler çıkıyor.
İkizleri yazayım derken yetim ağabeyleri geliyor.
8 yaşındaki yetimi yazarken
şehit çocukları aklıma düşüyor.
Timsah gözyaşlarıyla bir şehit çocuğunu sarmalarken
başka bir çocuğu yerden yere vuruyor birileri…

Liste uzun,
öldürülen, dövülen, sömürülen, taciz edilen çocuklar
kısaca
sevilmeyen çocuklar…

Biz çocukları değil,
çocuklar üzerinden siyaset yapmayı sevdik.
İstisnasız tüm siyasi görüşlere
malzeme oldu çocuk bedenleri,
dirisiyle, ölüsüyle
siyasi malzeme…

Bir çocuk öldü
bir çocuk daha öldü
sonra çocuklar ölmeye devam etti.

Biz onları sınıflandırdık,
diline
rengine
inancına
cinsiyetine göre ayırdık…

Çocuklar ölmeye devam etti
görmezden geldik,
biz çocukları sevmedik…
Sevmediğimiz çocukları öldürdük,
öldürmediklerimizi de yaraladık;
hem bedenlerini
hem yüreklerini.

Çocuk seçmediği
dili
inancı
cinsiyeti
ırkı nedeniyle acı çekiyor.
Renk olmalıydı,
renksiz kaldı.
Dilimi, inancımı, cinsiyetimi, ırkımı
tüm kimliklerimi bıraktım
arınmaya çalıştım,
albino yüreğim acıyor
bu sefer çok acıyor…