Dün sabah sevgili Orhan Beşikçi ile yolda karşılaştık
yüzü allak bullak
“hayırdır” dedim
“Zeytin’i kaybettik” dedi…
“Zeytin”
kapkara bir şey
safkan sokak köpeği
kulağında küpesi
Basmane sokaklarında dolaşırdı.
Onu gördük mü
Orhan Bey’in yakınlarda olduğunu anlardık.
Beşikçi’nin can dostu
bizlerin sevgilisi
Basmane’nin maskotu…
Yaşlıydı
sokak köpeğiydi
candı
dosttu.
İçim burkuldu
ne diyeceğimi bilemedim
“başınız sağolsun, üzüldüm” diyebildim.
Kaybı duyunca
ofistekiler de çok üzüldü
nasıl üzülmesinler ki
Basmane gezilerimizin takipçisi
etkinliklerinse baş tacıydı “Zeytin”.

Ne yalan söyleyeyim
gün boyunca
yaşadığım kentte bir hayvan mezarlığı olmadığı için
söylenip durdum.
Nasıl ki bizimle
sokakları
hayatlarımızı
paylaşıyorsa bu canlar
toprağı da paylaşabilmeliydi.
Ha bir mezarı olsa gider miydim
bilmiyorum
gitmezdim herhalde
ama “Zeytin”i unutmak olasılığı bile içimi acıttı doğrusu.
Bir sokağın başına heykelini mi diksek acaba?
En azından bir heykeli olmalıydı
her gördüğümüzde bizi tebessüm ettiren bir heykel…

Bir kent hayvanının arkasından yas tutarken
Suruç’tan korkunç haber geldi.
Katliam
canlı bomba
çekilen pim
insanlar
gencecik insanlar.
Hedefleri Kobani’ydi
yıkılan
yakılan Kobani’ye
yardım götürüyorlardı
bir de oyuncak
savaşın çocuklarına
çocuk olduklarını unutturmamak için
oyuncak…

Parçalanmış
ölmüş
yaralanmış
çocuklar.
Kan kokusu ta buralara kadar geldi…

Her kafadan bir ses çıkıyor
yorumlar yapılıyor
beylik laflar ediliyor
saldırı kınanıyor
“orada ne işleri vardı” bile deniliyor
protesto gösterileri düzenleniyor
düzenleyenlere karşı önlemler alınıyor
yor
yor
yor…

Bu acı yetmezmiş gibi bir de Adıyaman’dan
şehit haberi geldi…

Herkes taraf oluyor
Türk oluyor
Kürt oluyor
Sağcı oluyor
Solcu oluyor
Sosyalist oluyor
Aktivist oluyor
Terörist oluyor
ama bir türlü insan olamıyor…

“Taraf olmazsan bertaraf olursun”
unutun bu lafı
taraf olmayı da unutun.
İnsan olun
sadece insan.
Etnisitesi
siyasi görüşü
inancı
ne olursa olsun
yitip giden canların arkasından
yas tutabilen
ağlayabilen
basit insanlar olun…