Ekonomik göstergeler, her ne kadar toz pembe gösterilse de...

Hayatın gerçeği hiç de öyle değil.

Kepenk kapatan, borç batağına saplanan yüz binlerce esnaf var.

Neredeyse bir yıldır çalışamayan, evine ekmek götürmek için müzik aletini satmak zorunda kalan müzisyenlerin dramı yürek burkuyor.

Artık satacak bir şeyi kalmayınca, çocuğunu komşuya bırakıp, hayatına son veren müzisyenlere üzülmekten başka bir şey yapamıyoruz.

Sadece şubat ayında iki müzisyen canına kıydı.

Bir yıl içinde intihar eden müzisyen sayısı 100'ü aştı.

***

Böylesine kötü bir ortamda, kendisini sahipsiz hisseden, çaresizliğine çare arayan sokak satıcısından müzisyene kadar herkesi kucaklayan biri çıktı karşımıza...

O koca yürekli adam dedi ki:

"Zorda olan beni arasın.

İşte telefonum. 0 531 582 57 59...

Telefonum da, kapımız da, soframız da size hep açık."

Bu samimi, gönülden çağrıyı yapan, İzmir Seyyar Esnaflar Derneği ve Seyyar Esnaf Meclisi Başkanı Evren Laçin'di.

***

Başkan Laçin, İzmir'deki 10 bin sokak satıcısını temsil ediyor.

O 10 bin sokak satıcısının karnı tok mu?

Tabii ki hayır!

Açlıkla, yoksullukla savaşanların, zor şartlarda yaşam mücadelesi verenlerin böyle bir çağrıyı yapması, çok çok kıymetli.

Ne diyor Evren Laçin:

"Güvencesiz tüm esnafımıza, sanatçılarımıza, pazarcılarımıza, müzisyenlerimize çağrımızı yineliyoruz.

Gelin, bir olalım, birlik olalım.

El ele verip azığı katık edelim.

10 bin üyemizle, ihtiyaç sahibi sokak satıcı ve sanatçı dostlarımıza elimizden gelen her türlü yardımı yapmaya hazırız.

Onları yaşama bağlı tutmak, insanlık görevimizdir.

Dernek çatımız altında oluşturacağımız Seyyar Esnaf ve Sokak Sanatçıları Acil Yardım Merkezi eliyle, ihtiyaç sahibi güvencesiz esnafımızı, sanatçımızı, müzisyenimizi yardımseverlerle buluşturacağız."

***

Evren Laçin'e o duygu yüklü sözleri söyleten neydi?

Koca yürekli adamı dinleyelim:

"Erzincan'da Yavuz Polat adlı bir seyyar satıcı kardeşimiz kendini yakmıştı.

Acısını İzmir'de bizler en derinden hissettik.

İzmir'de Yavuz Polat'ın ailesine yardım kampanyası başlattık.

Kalktık, Erzincan'a taziyeye gittik.

Ailesini, çocuklarını gördüm, içim yandı.

Buca'da Erdem Topuz  adlı müzisyen kardeşimiz intihar etti.

Ailesini ziyaret ettim, iki çocuğunun yürek sızlatan hallerini gördüm.

Son olarak 29 yaşındaki Mehmet Mert El adlı müzisyen kardeşimiz canına kıydı.

O dramları en iyi biz biliriz.

Çünkü açlık nedir, çaresizlik nedir, biz çok yaşadık, iyi biliriz.

Bu olaylar, artık vicdani sorumluluğumuz haline geldi.

Keşke tüm şehir olarak, kentin yöneticileriyle birlikte bu arkadaşlar canlarına kıymadan, dertlerine çare olabilseydik.

Bizim güzel bir sözümüz vardır.

Çaresizliğin sonu, sokaklardır.

Sokakların sonu, mezardır.

Seyyar satıcı biri olarak, bugüne dek dünyanın malını zabıtaya kaptırdım.

İnanın, zabıtaya giden mallarım için bu kadar üzülmedim."

***

Son cümleler, Evren Laçin'in boğazında düğümlendi.

Yutkundu.

Kısa bir sessizlikten sonra bir soru daha sordum:

"Derneğiniz daha yeni bir dernek. Ekonomik olarak çok güçlü değilsiniz. Zorda olanlara nasıl yardım yapacaksın?"

Aldığım yanıt, etkileyiciydi:

"Yönetim kurulundaki arkadaşlarımız, çevremizdeki dostlar, gönüllerinden ne koparsa, yardım ediyor.

Kiminin cebinden 5 lira çıkıyor, kiminin gönlünden 500 lira...

Bir bakıyoruz, yaraya merhem olacak bir para oluşmuş.

Madem ki tüm zorlukları, acıları paylaşıyoruz.

Cebimizdekileri de paylaşmayı biliriz.

Yeter ki başka canları yitirmeyelim.

Yeter ki başka acılar yaşamayalım.

Bir nebze de çare olsak, bize yeter.

Zaten hayatlarına son veren çaresizler de bir dokunuş, küçük bir destek bekliyordu."

***

Hayat çok zor.

Ama zorlukları aşmak, insanlığın elinde.

İzmir, yardımlaşma kültürüne sahip bir kent.

Bu güzel yanını defalarca gösterdi.

Gönül ister ki, kimse çaresiz kalmasın.

Kimse canına kıymasın.

Gönül ister ki, seyyar satıcıların başkanı...