Çocukluğumuzun bayramları, rugan pırıl pırıl  kırmızı ayakkabılar, bayramlık kıyafetler, akraba ziyaretleri, el öpmeler, mendildeki süslü şekerlemeler, en büyük kupürlerin eline geçme ihtimali olduğu harçlıklar, kurban kavurması, nane likörü, büyüklerle birlikte içilen Türk kahvesi…

Buraya kadar müthiş bir şölen…Gerçek bir bayram kutlaması…

Yetmişli yılların çocukları için yukarıda aktardığım bölüm oldukça eğlenceliydi…

Ancak ikinci bölüm biraz trajik geçerdi.

Sokaklarda, apartman bahçelerinde kesilen kurbanlar…

Kurbandan fışkıran ilk kandan alnına kondurulan parmak izi…

Türk Hava Kurumu’nun sokak aralarında dolaşan kurban postu toplayan kamyonetleri…

Sokak köpeklerinin sakatat savaşları, kurbanın sağ tarafı sol tarafı tepsileri…

Kaçan boğalar, sevilesi koçlar, beslenen koyunlar, kovalanan eli bıçaklı çakma kasaplar…

Ortalık kan revan…Ortalık et kokusu…

Adının bayram olarak geçmesine rağmen en çok katliamın yapıldığı, en çok kan akan, kazaya kurban verilen günler…

Her şeye rağmen yaşlısı, genci, köylüsü kentlisi herkes o günleri özlüyor…Bayramların tatil olarak kullanılmadığı, ailelerin genişlediği, küslüklerin rafa kalktığı, paylaşım ekonomisinin, imecenin, kardeşliğin, koşulsuz yardımlaşmanın yaşandığı günlerdi…

Et pişmeyen evin kalmadığı, kalabalık sofraların etrafında yediden yetmişe birleşildiği, erkeklerin siyaset, kadınların ev ekonomisi, gençlerin başındaki dumanları çocuklarında gölgelerini kovaladıkları çok renkli çok sesli bayramlardı…

Şimdilerde ise ufak bir mola, zoraki bir rahatlama, her şeyi geride bırakıp unutma ve zemberekten boşalma ihtiyacı...

Sokak kısıtlamaları, maske zorunlulukları, sosyal mesafe derken, yumruklarla dirseklerle uzaktan bayramlaşmalar…

Sosyal medyada paylaşılan ayak, bira, kumdan kale resimleri…

Telefonlara ding ding sesleriyle yağan kuru, tek düze, rehberin her bir kişisiyle aynı olan bayram kutlama mesajları.

Kurban edilen aslında aile dayanışması, yardımlaşma, bayram ritüelleri, saygı, sevgi, empati, şefkat, özgünlük, özgürlük…

Kurban etmemiz gereken aslında bencilliklerimiz, ben merkezciliğimiz, cehaletimiz, hırsımız, egomuz, vahşetimiz, göstermelik yardımseverliğimiz, kibrimiz, açgözlülüğümüz…

Kurban Arapça’da  krb kökünden türediği varsayılan bir kelime “Tanrıya sunulan adak” olarak kullanılıyor. İbranice ve Süryanice de ise aynı kelime “yakın olmak yaklaşmak” anlamına geliyor.

Allah’a yakın olanın insan sevgisi ve hoşgörüsünün; vahşete, savaşa , açgözlülüğe kurban verdiğimiz insanlığı alt etmesi dileğiyle iyi bayramlar

Şarkı Önerisi: Bugün bayram _ Barış Manço