Bu güne kadar Türkiye’de iktidarları ekonomik çöküntüler götürmüştür.

Çünkü:

Ekonomik tablo iyi değilse toplum bundan etkilenir ve en büyüğünden en küçüğüne kadar bütünüyle iş güç sahibi kişiler tepkilerini ortaya koyarlar.

Bu konuda geçmişe baktığımız da pek çok örnek bulabiliriz.

Ne kadar taraf olursa olsun ekonomik buhrandan etkilenmemeleri mümkün değildir.

Şimdi.

Tabloya bir bakalım:

Ekonomiyi “döviz, faiz ve borsadan” ibaret zannedenlerin kafasıyla bile baktığımız da manzara tek kelimeyle vahimdir.

Çünkü:

Dolar alıp başını gidiyor.

Faiz ha keza yükseldikçe yükseliyor.

Enflasyon artık tek rakamlı değil ve nerede duracağı da belli değil.

En büyükleri bile batma tehlikesi ile karşı karşıya.

Açıklanmıyor ama pek çok holding nerdeyse kepenk indirecek.

Siftah yapmak büyük şans.

Dolar milyonerleri ülkeyi terk ediyor.

İcra daireleri ve mahkemeler dosyalarla boğuşuyor.

Üretim yok.

Çin’den alınan kredi “müjde” olarak açıklanıyor.

“Askıda ekmek” çözüm yolu olarak gösteriliyor.

Bunlara pek çok eklemeler yapılabilir.

Ancak:

Hal böyle olduğu halde niçin en küçük demokratik tepki yok?

Halk altının veya doların arttığını ancak düğünlere giderken takacağı takının fiyatını görünce durumu anlayabiliyor.

Başta yazdım.

Ekonomik tablo iktidarları götürür.

Peki...

Bu tepkisizliği nasıl izah edeceğiz?

Bir yerde bir eksiklik var demektir.

Tabloyu millete apaçık anladığı tarzda anlatacak “öncüler, medya, partiler ve liderleri” yok demektir.

Yani.

Aslında un, şeker ve su var ama..

Helva yapacak aşçı yok.

Ve hala kurultay mı yapalım, genel kurul mu yapalım ve gitsin mi gitmesin mi tartışılıyor.

Toplu iğne ucu kadar lekesi olmayan, Türkiye’yi bir baştan bir başa dolaşacak, söylemleri tutarlı ve heyecanlı kişiler sahaya çıkmalıdır.

Demokrasinin temel kuralı budur.

“Ekonomi getirir ve götürür” ama bunları anlatacak kabiliyette ve kapasitede kişiler olursa...