Tükeniş çağındayız. Bu çağda, vazgeçmek, insanlığın erginlik kriteridir.

Ne var ki, tüketim öznesi insan, bu zaruretin bilincine varacak erginlikte değil; tükene tükete yok olup gitmek konusunda çok kararlı…

Ve olmayı değil edinmeyi seçen, tüketmeyi varlık nedeni yapan obez insanın psikolojisi, yaşanan çoklu krizin baskısı altında bozuldu.

Dünya nimetleri karşısında yapış yapış bir iştahla kendinden geçerek “sahip ol ve tüket” düsturunu yaşamın ereği olarak belleyen insan,piyasada malın dolaşım ve kullanım değerinden kimlik edinerek kendini piyasanın orta yerine fırlatıp atmıştı.

Böylece, orta sınıfların iki yüzlü karakteri, genel geçer değerlerin değersizliğinin ideolojisini serbest piyasada revize etti; Sahip ol. Tüket. Tükettikçe mutlu ol, daha çok tüket. Hayata bu bakış açısı, sınıf atlamanın kültürel değilse de maddi temelini oluşturuyor.

Gelin görün ki orta sınıfları iki yüzlü ahlakın girdabında yok edecek dip dalgaları yükselmeye başladı. Dengeden çıkan sistemde ihtiyaçlar hiyerarşisi bozuldu.

Orta sınıfın sistemde yeni durumu, kent yoksulluğunda ifadesini bulacak. Dünya nüfusunun dörtte üçünü yoksullaştıran kapitalist sistem, küçük burjuvaların sınıf atlama hevesini kursağında bıraktı.

İkiyüzlü ahlakının altında kalan orta sınıf çöküyor, küçük burjuvalar ve proleterler kent yoksulluğunda buluşuyor. Ve yeni sosyolojinin öncülleri kent yoksulluğunda giderek görünür hale geliyor.

Siyasetin aptalları yönetme sanatı olarak anlaşıldığı koşullarda, insanlık adeta sosyal mücadeleler tarihinin başladığı yere, köleler ve efendiler düzenine geri dönüyor.