Bugün, günlerden 20 Ağustos…

Özellikle benim kalbimde iz bırakmış…

Çok özel sanatçının…

Aramızdan ayrılışının bugün 32’nci yılı geride kalıyor…

Harika bir kadın…

Derin bir aşkın kahramanı olacak kadar yürekli…

Veeee…

O aşkı…

Bunca yıldır masal gibi anlattıracak kadar efsane…

O’nunla son röportajı yaptığımda…

Amansız hastalığın pençesindeki son günlerini yaşıyordu…

Yataktan kalkamayacak haldeydi…

Buna rağmen…

Makyajı olağanüstüydü…

Ağlamamak için kendini zor tutuyordu makyajı bozulmasın diye…

İkimiz de biliyorduk…

O’nun için hayat yolunun sona erdiğini…

***

Yaşamım boyunca görüp, görebileceğim…

En büyük aşk’ın iki kahramanı da artık yaşamıyor…

Onların masal aşkını…

Beş yıl önce bugün yine bu köşede kaleme almıştım…

İzninizle…

Yeniden sizlere takdim ediyorum…

Mazeretim şu!

Böyle aşklar artık yaşanmıyor nedense(!)…

Hiç olmazsa…

Hatıralar canlı kalsın…

İyi okumalar…

***

Tanıştıklarında kız 24 yaşındaydı…

Oğlan da 26’nın içinde…

İstanbul’da sevdalandılar…

Oysa…

Kız Aydınlı, oğlan İzmirli’ydi…

Şarkıcıydı güzel kız…

Yakışıklı erkek de ipek tüccarı ailenin milli tenisçi oğlu…

“Ayyy, ne romantik…” demeye kalmaz, nişanlanırlar…

Ne var ki…

Hiç nikah masasına oturamazlar…

O’ssun varsın; birbirlerini deli gibi seviyorlar ya…

***

Aydın Lisesi’nin radyosunda…

Babası çakmasın diye…

“Parla Nur” takma adıyla türküler söyleyen…

Üniversite için İstanbul’a giden…

O sırada İlham Gencer ve Şerif Yüzbaşıoğlu ile tanışan…

Takvimler 1965’i gösterirken…

“Balkan Melodileri Festivali”nde…

“Niksar’ın Fidanları” ile birinci olan…

O kız var ya o kız…

Kariyerinin “en tepe noktasına” tırmanırken…

Kalbini çalan o yakışıklı delikanlı ile…

N’oluyor, demeye kalmadan…

İzmir’e taşınmasın mı?

***

Oğlan “altın çağı”nda kortlara veda eder…

Hayat prensibi olan…

“Gündüz uyur, gece yaşar…” görüntüsünden…

Asla taviz vermez…

Alsancak’ta yaşamaya başlarlar...

Kendisi de şöhretlidir, hayat arkadaşı da…

Oğlan, kızı hiçbir yerde yalnız bırakmaz…

Birlikte, gün ışırken evlerine girerler…

Akşam üstü uyanıp, alemlere akarlar…

Öyle bir hayat yani…

Kız, plak çalışması için İstanbul’a giderken…

Oğlan şarkıcı sevgilisini hiç yalnız bırakmaz…

Bazıları…

“Oğlan kızı altın kafes’te yaşatıyor…” deseler de…

İnanmayın…

İzmir gecelerinin görüp, görebileceği…

En romantik aşkının kahramanları olurlar…

Ancaaak…

Lütfen, bu yaşamı “Dolce Vita” diye yorumlamayın…

Sizden, bizden farklı olmayan bir yaşam…

Evden Kültürpark Tenis Kulübü’ne…

Oradan da…

Sabahı karşı Alsancak’taki “aşk yuvaları”na…

***                                               

Yıllar yılları kovalar…

Kız’ın şarkıları dillerden düşmez…

Niksar’ın Fidanları, Yanan Mum, Anlamazdın, Nereye, Aşk Defteri ve Zehir Gibi Aşkın Var çalışmaları peş peşe gelir…

Plakları çok iyi satar…

Ama o, yine de…

Şöhretin tadını İzmir’de, büyük aşkının yanında çıkarır!

Eh, İzmir’de yaşıyorsan…

Nasıl bir Ajda Pekkan olabilirsin?

***

Ya sonra? Dediğinizi duyar gibiyim…

Az sabır…

70’li yılların efsane filmi “Love Story / Aşk Hikayesi”ni hatırlar mısınız?

Üniversite birinci sınıftaydım…

Okulu kırıp, sevgilimle birlikte Elhamra’da izlemiştim…

İkimiz de yengeç burcu olduğumuz için…

Filmi izlerken gözyaşlarımıza engel olamamıştık…

İşte, “öyle bir aşk”tan söz ediyorum…

Bizim hikayenin kahramanlarının tutkulu sevdasını anlatırken…

***

İşte o “Love Story” filmi var ya…

Sanki gerçek olur, bizim hikayenin içinde…

O güzel şarkıcıya…

Henüz 45 yaşında “rahim kanseri” teşhisi konur…

Deliye döner İzmirli büyük aşkı…

Hemen Amerika’ya uçarlar…

Önce bi’umut iyileşti zannederler…

Sonra İstanbul’da tedavi görür…

Sonuç umutsuzdur…

Genç adam hayatının kadınını çaresiz İzmir’e getirir…

O sırada Yeni Asır’daydım…

İkisi de çok iyi dostumdu…

Akşam saatlerinde aradı, telefonla…

Sesi çok kötüydü…

“Ayla son bir röportaj istiyor…” dedi…

Ardından hıçkırmaya başladı…

Sabah, o günkü adıyla Özel Sağlık Hastanesi’ndeydim…

Röportajın yayını üç günde tamamlandı…

Yazdıklarımın bir nebze de olsa…

Acılarını unutturduğuna eminim…

Dördüncü gün, vefat haberi geldi…

Artık gözyaşlarıma engel olamıyordum…

Özel bir hanımefendi, olağanüstü bir ses…

Uçup gidivermişti yanı başımızdan…

Cahide Sultan’la birlikte kahrolduk…

***

O büyük aşkın “yaşamı kendisine yakıştıran” erkeği…

Hayata küstü…

Dağılmadı ama, içine kapandı…

23 yıllık beraberlikten sonra…

Evdeki hiçbir eşyayı değiştirmedi…

Çünkü onları tek tek sevdiği kadın seçmişti…

Evin salonuna astığı kocaman büyük aşkının fotoğrafı…

Belki de O’nu hayata bağlayan tek şeydi…

Dostlarına hep şunu söyledi:

“23 yıl boyunca birlikteydik… Bana bir kere bile (Ne zaman evleneceğiz?) diye sormadı…”

Sevdiği kadını kaybettikten sonra…

21 yıl yaşadı…

Ama hep “bir eksikle” yaşadı…

Akciğerlerinde problem vardı…

Sigara içtiği için zatürreye çevirdi…

Vefat ettiğinde 69 yaşındaydı…

Ancak…

Mutlu veda etti bu dünyaya…

Çünkü…

Aşağı yukarı dokuz yıl önce…

Çağan Irmak, harika filmi “Issız Adam”ın fon müziği için…

Güzel şarkıcının yıllar önce plak yaptığı…

“Anlamazdın” şarkısını seçmişti…

O şarkı, uzun süre “marş” gibi dillerde kaldı…

Tenis Kulüp’ten sabaha karşı eve döndüğünde…

Mutlaka o şarkıyı dinler, hüzünlenirdi…

***

Bu hikayenin güzel kahramanı…

Türkiye’nin en iyi yorumcularından Ayla Dikmen’dir…

Bugün…

O’nu kaybedişimizin 32’nci yılıydı…

Büyük aşkı ise…

İzmir’in unutulmaz siması…

İşadamı, milli tenisçi Enis Berki…

O’nu da 11 yıl önce sonsuzluğa uğurladık…

***

“Issız Aşk”ın ölümsüz kahramanları…

23 yıllık beraberlik ve 20 yıllık aradan sonra…

Şimdi…

Bornova Altındağ'daki Kokluca Aile Kabristanı’nda…

Yan yana yatıyorlar…

Işıklar içinde uyusunlar…

Nokta…

Sonsöz: “Aşk sandığın kadar değil, yandığın kadardır… / Hz. Mevlana…”