Yeni yıl derken, üç günü bile geride kaldı.

Hepimiz çeşitli temennilerde bulunduk.

Başta sağlık.

Çünkü, sağlık olmazsa diğer temennilerin hiçbir önemi yok.

Kendimiz için de başkaları için de...

Huzur ve adalet…

Yaşanabilir bir çevre…

Geçinilebilir bir gelir...

***

Ancak…

Ben en çok gerçek bir “muhalefet” diyorum ve istiyorum...

Ağlamayan, sızlamayan...

Gündem tayin eden...

“Kurarken neler çektik!” demeyen…

Veya

“Bize kumpas kuruyorlar!” demeyen…

***

Kurdunuz işte.

Siz siyasi hayatı “gül bahçesi mi” zannediyorsunuz?

Nerde görülmüş dikensiz gül bahçesi?

“Bizi yazmıyorlar veya göstermiyorlar!” yakınmasını günübirlik tekrarlamayan…

İşte meydanlar…

Caddeler, sokaklar…

Yollar, bayırlar…

Meşru ve demokratik yollarla...

81 kent ve yüzlerce ilçe…

Bir o kadar köy ve mahalle…

Gidebilen için, konuşabilen için, söyleyecek sözü olan için...

***

Ecevit, “Yüzde 43” alırken televizyon mu vardı?

Dağa taşa “Karaoğlan” yazdırırken…

Demirel yüzde 54 alırken, gazeteler ve televizyonlar mı vardı?

“Çoban Sülü” diye yollara düşerken…

Niçin benim en önemli isteğim “muhalefet” diyorum, acaba?

Çünkü:

Kaldıramayacağımız bir yük sırtımızda…

İşte, bu sebeple…

Siyasal olarak sırtımızda…

Ekonomik olarak sırtımızda…

Hukuksal olarak sırtımızda…

Toplumsal cinnet hali olarak sırtımızda…

İçte ve dışta yığınla sorun olarak sırtımızda…

***

Nasıl kurtulacağız?

Şüphesiz muhalefetle…

Demokrasi’de başka yol yok.

Olmasın da zaten…

“Ya bir yol yapın ya da bir yol bulun…”

Hem yapamıyor ve hem de bulamıyorsanız…

O zaman yapacağınız bir şey var:

Bırakın işi ehline.

Mutlaka vardır ya yol yapacak veya yol bulacak…

“82 milyonuz…”

Alimi de arifi de vardır…

Yeter ki; yapamayanlar gitmesini bilsin…

2020’nin üçüncü gününde ve ilk yazımda talebim budur:

“Gerçek bir muhalefet”...