1981 yılına kadar bilmediğimiz bir kavramdı 14 Şubat Sevgililer günü…

Tüketim çılgınlığının had safhada yaşandığı…

Tükete tükete, maddi manevi tükendiğimiz bu günler…

Sevginin ya da sevgili olabilmenin idrak boyutunu enine boyuna düşünmenin tam da zamanı…

Ülkemizde ilk Kültür Bakanlığını kurarak ilk Kültür Bakanımız olan Prof. Talat Sait Halman’a ait olan…

Derinliğinde kaybolduğum ve yazı başlığı yaptığım bu söz…

Art niyetsiz sevginin, nesillerden nesillere aktarılması gereken bir kültür meselesi olduğunu işaret eder gibiydi…

Ve… Kıymeti paha biçilmez değerlerimiz olan…

Sadakat, vefa, fedakarlı?, dürüstlük ve samimiyet ile içeriği dopdolu "SEVGİ" kelimesinin
Yitirilen anlam ve önemini hatırlatır mahiyette idi…

“Beş mevsimi vardır sevenin, sevmeyenin üç” cümlesi…

Ve… Bu güzel cümlenin anlam yükünü taşıyan sevmek fiilinin içindeki matematiği…

Nasıl da incelikle formüle ediyordu bu söz…

Bu kelimenin muhtevasındaki tüm manâların sorumluluğunu yüreğimizde hissederek;

Yaradanımıza, vatanımıza, eşimize, ailemize, çocuklarımıza ve dost bildiklerimize…

"Sevgili" diyebilme yetisine sahip olup olmadığımızı düşünmeden edemedim…

Sevmek ya da sevmemek… İşte bütün mesele bu der gibi…

Ya arttırıyorsunuz yaşadığınız zamanı… Sevginin katları ile çarparak… 

Ya da riyakarlığın eksilttikleri ile… Hiç yaşanamamışçasına boşa geçiveriyor yıllar…

Uzun zamandır üç mevsim yaşar olduk biz…

Sevgiye hasret hayatlarımızda… Bir mevsimimiz hep karanlıkta kaldı…

Renksiz, ışıksız, çiçeksiz ve soğuk…

Neşelerimiz hırpalandı, duygularımız çoraklaştı… Ağıtlar yükseldikçe yükseldi göklere…

Müziğin nağmeleri sustu, şiirin mısraları küstü yarınlarımıza…

Sanatın dili tutuk, boynu bükük kaldı… Umut dolu besteler yapılmaz oldu…

Oysa…

Sevgililer günü kavramını bilmediğimiz yıllarda… Sadece sevmeyi severdik biz…

Bir yılda beş mevsim yaşatırdı bize… Candan yürekten koşulsuz sevmelerimiz…

Sonra… Sadece iki karşı cinse atfedilir oldu  “sevgili” kelimesi…

Aşığın da maşuğun da yalancı olduğu sancılı aşklar sardı dört bir yanımızı…

Yalan dolan kervanına yükledik de yükümüzü… Sevgisizlik diyarına çoktan göç eyledik biz…

Ayrışa ayrışa ayrıştık, ayrılıştırıldık da… Gerçek Sevgili olmayı bir türlü beceremedik…

Belki de bir tek mevsimimiz kalmıştı elimizde karanlığa direnen…

Biz istersek…

Rengarenk, ışıl ışıl ve sıcacık bir ışık huzmesi süzülüverir de sevgiye hasret hayatlarımıza
Canlandırıverir buz kesmiş hayallerimizi yeniden…

Biz istersek… Bütün mevsimlerimiz aydınlanır bir gün…

O karanlığın en koyu olduğu yerden…

Ve kuruyan dallar mutlaka filiz verir, çiçek açar tüm yürekler…

Biz… Yeniden keşfederiz sevgi diyarını, adım adım…

Ve yeni baştan ezber ederiz… Sevgi diyarında nasıl da güzel yaşandığını…

Yeni baştan anlatırız biz, yeni baştan öğretiriz gelecek kuşaklara koşulsuz sevgiyi…

O diyarının değişmez kurallarını… Büyükleri saymayı, küçükleri sevmeyi…

İllaki… Ata’mızın izinden gitmeyi…

Onun düsturu olan; yurdu, bayrağı, kadını ve çocuğu incitmemeyi… 

Biz istersek…

Ayrıştırmadan, ötekileştirmeden… Kayıtsız şartsız… Yurdumuzu milletimizi çok sevmeyi…

Geleceklerinden emin gençlerimizin, yüzlerinin umutla aydınlandığı…

Yokluğun yoksulluğun, açlığın kıtlığın, hiddetin şiddetin olmadığı yarınlarda…

Mutlaka  yeniden anlamlandırabiliriz sevgi diyarında yaşamayı.

*Şairin dizelerindeki gibi… İsteyelim yeter ki…

Kavgayı, bir yaprağın üzerine yazmak isterdim sonbahar gelsin yaprak dökülsün diye

Öfkeyi, bir bulutun üzerine yazmak isterdim yağmur yağsın bulut yok olsun diye…

Nefreti, karların üzerine yazmak isterdim güneş açsın karlar erisin diye…

Ve dostluğu ve sevgiyi yeni doğmuş tüm bebeklerin yüreğine yazmak isterdim. Onlarla birlikte büyüsün, bütün dünyayı sarsın diye…

***

Peki… İstemek yeter mi? Yeter elbette…

Sevgi… Koca  bir diyar… O diyarda tüm insanlığa yer var…

Gelin hep beraber… İdrak boyutuna ermiş sevgilerimizle… 

Sevgi diyarında yaşayan Sevgililer’den olalım… 

O mutedil iklimde, beş mevsim sevgiler yaşayan… Sevgililer olarak kalalım...

Sevgililer günü umutlu olsun… Sevgili sevgililer… 

* Yılmaz Güney