“Hakemlik hayatım boyunca, sahada en büyük hatayı 1989’daki Galatasaray- Fenerbahçe derbisinde yaptım... Ofsayttaki Hasan Vezir topa dokunmuş… Görmedim... Fenerbahçe 1-0 yenildi… Çok üzüldüm... Fenerbahçeliler'den özür diliyorum…”

***

Bu sözler duayen bir futbol hakeminin “zarif” itirafıdır…

Maç’tan sonra değil…

Acı bir hatıra olarak saklarken…

Kalbini cendereye sokmayı göze alarak…

Yıllar sonra…

Yazdığı “Tanrı’nın Küçük Oğlu” kitabında yer verdi…

Aslında…

Bu samimi bir iç döküştü!

Döneceğiz, o şaşırtan anılara…

***

Futbol sevdası, başka aşklara benzemez…

Mis gibi işin vardır; gözün yine de yeşil sahalardadır…

Mesela…

En kral hakemlerimiz…

Astsubayların arasından çıkmıştır…

Zaten, O’da…

Gencecik bir hava astsubayı iken tutuldu maç yönetmeye…

Oysa…

Futbol hakemi olmak zor zanaat…

Yaz, kış…

Yağmur, çamur, kar demeden…

22 futbolcunun “90 dakika” için patronu sensin…

Çalarsın düdüğü…

Tribünler fırlar havaya…

***

Hakemlik mesleğiyle 1966 yılında tanıştı…

O yaşta…

Sahada maestro’dan farksızdı…

Yerinde kararlarıyla beğenildi; takdir edildi…

Takvimler 1970’i gösterirken…

Birinci Lig’de maç yönetmeye başladı…

Boylu, poslu, gösterişli bir spor adamıydı…

Aynı zamanda Kore Gazisi’ydi…

Göğsünde gururla iki madalya taşıyordu…

Yıllarca…

Türkiye’nin en ünlü FİFA kokartlı hakemi olarak anıldı…

77 uluslararası karşılaşma yönetti…

Yabancı ülkelerde de alkışlandı…

***

Kesintisiz 27 yıl…

Yeşil sahalarda futbolculardan daha fazla koştu…

Hakemlik kariyerini noktaladığında…

47 yaşındaydı…

Köşesine çekildi…

Anılarını tek tek kaleme aldı…

Kitabının adını…

“Tanrı’nın Küçük Oğlu” koydu…

Yazarlıkta da iddialıydı…

Adı yeniden gündeme geldi…

Bir zamanlar…

Futbol Dünyası’nda görüp de…

Karanlık odaya hapsettiği her şeyi tüm çıplaklığıyla yazdı…

Futbolcu, hakem, kulüp yöneticileri, siyasetçiler ve sanatçılar arasındaki karmaşık ilişkileri ortaya koydu…

Hem Türk Futbolu’nun…

Hem de dünya futbolunun bilinmeyen yönlerini…

Gözler önüne serdi…

***

Çok acılar çekti…

İlk büyük darbe 14 yıl önce geldi…

23 yaşındaki oğlunu trafik kazasında kaybetti…

Eşi amansız hastalığa yakalandı…

Hayat arkadaşı “hayata dönsün” diye…

Elinde avucunda ne varsa harcadı…

Sekiz yıl önce sevdiği kadını da kaybetti…

***

İzmir’i memleket edindi…

74 yaşının getirdiği şikayetleri vardı…

Orduevi’nden bir hasta bakım yurduna taşındı…

Son günlerde yemeden-içmeden de kesilmişti…

Aralık ayının ilk günlerinde…

Koronavirüs testleri pozitif çıkınca…

Gazeteci Metin Aydınoğlu'nun çabalarıyla…

Dokuz Eylül Üniversite Hastanesi’ne yatırıldı…

Ve…

Dün akşam da…

Bir zamanlar “hakem dünyasının koca çınarı” olarak anılan…

İhsan Türe’nın yorgun kalbi…

74 yaşında durdu…

Ölüm haberini CHP İzmir Milletvekili Atila Sertel duyurdu…

Bunu yaparken de…

“Son yıllarını yoksulluk ve kimsesizlik içinde geçirmişti… Ona sahip çıkan bir avuç insanımıza çok teşekkür ederim…” diye yazdı…

***

Bitiriyoruz…

İhsan Türe’nin “Tanrı’nın Küçük Oğlu” kitabından…

İbretlik anılarla…

Bi’tanesi şöyle:

“80'li yıllarda anlaşmalı 25-30 maç yönettim... Bir takım kendini kurtarmış bir takım kümede kalma mücadelesi veriyor... Maç başlıyor... Al gülüm ver gülüm oynanıyor... Ama bir şey yapamıyorsunuz... Federasyon bana (Böyle bir durumda maçı 88. dakikada bitir ve raporunu yaz... Her iki takımı küme düşürelim…) diyor... Ama bunu yaptığım an can güvenliğim yok ki… Buna cüret edenin kafasına sıkarlar... Federasyona ve MHK'ya söyledim… (Bu kararı verirsem garantim olur mu?) dedim… Bana (Allah'a emanetsin) dediler...”

Bi’diğeri:

“1993'te 1 milyar teklif edildi… O zaman için çok yüksek para... Polisi aradım… Şike teklif eden tutuklandı, paraya el konuldu… Siyasiler devreye girdi…”

Son örnek gülümseten cinsten:

“Futbolun kirli yüzü Avrupa’da da var... Milan-Real Betis maçı öncesi ikinci başkan dört bavul dolusu giysi gönderdi odama… Korktum; Milan’ı UEFA’ya şikayet edemedim…”

Nokta…

Sonsöz: “Galatasaray’da kaptanlık yaparken, yazı-tura yapılacağı zaman hep tura derdim… Varsın Atam’ın silüeti yere değmesin… / Metin Oktay…”