İki gündür Tekirdağ’daki tren kazasının…

Acısını, yasını yaşıyoruz…

Ama milletçe hiçbir acıdan ders çıkarmayı…

Beceremediğimiz için…

İki gün sonra bu “büyük acı”yı da…

Unutacağız…

***

Aslında…

Tren “en çağdaş / en güvenli” ulaşım aracı…

Olarak bilinir / kabul edilir…

Ne hikmettir ki…

Tren kazaları bu ülkenin alnına yazılmış…

Silinmesi zor bir “kader” gibi…

Bilir misiniz?

Trene binen yolcunun aklına “kaza” gelmez…

Ama…

Otobüs, otomobil, uçak ve vapur yolculuğunda…

Hepimizin içinde…

Tarifi kelimelerle mümkün olmayan…

Hep bir “ürperti” vardır!

***

“10’uncu Yıl Marşı”nda bile vardır…

“Demir ağlarla ördük ana yurdun dört baştan…”

TCDD (Türkiye Cumhuriyeti Devlet Demiryolları)

Bu ülkenin 160 yıllık ay-yıldızlı kurumudur…

Bugün milli sınırlarımız içindeki demiryollarının tarihi…

23 Eylül 1856 yılında…

130 kilometrelik İzmir-Aydın Demiryolu hattının imtiyazı ile başlar…

1945’ten itibaren…

Nüfusun da artmasıyla…

Tren kazaları arka arkaya gelmeye başlar…

Neredeyse son 70 yılda…

Yaşadığımız tren kazalarında…

500 civarında vatandaşımız hayatını kaybetti…

Yaralı sayısı 1000’i geçiyor…

Oysa…

Sadece geçen yıl (2017)

Kara yollarındaki kazalarda…

Trafik Canavarı’na…

3 bin 530 kurban verdik…

300 binden fazla vatandaşımız da yaralandı…

İnanılmaz di’mi?

***

Peki, bu kadar “güvenli” olarak kabul edilen…

Tren yolculuğu…

Neden bu kadar büyük acılar veriyor?

Tek kelime ile…

Bakımsızlıktan…

Yani…

Memleketi demir ağlarla örmek yetmiyor!

Demir ağlar sağlam mı, kontrol yok…

Devrildi mi vagon…

Kurban sayısı artıyor…

***

Bi’de şu taraftan bakalım…

Bu “kader mi?” diye yakıştırma yaptığımız…

Dehşet veren tren kazaları…

Nedense…

Hep az gelişmiş ülkelerin başına geliyor…

Hindistan bu konuda rekorları parçalıyor…

Etiyopya, Pakistan, Angola, Azerbaycan, Tanzanya, Kuzey ve Güney Kore, İran…

Büyük tren kazaları yaşan ülkelerin başını çekiyor…

Şükürler olsun…

Türkiye gelişmesini sürdüren bir ülke…

Büyüme hızımız ile Batı ülkelerinin…

Ödünü patlatıyoruz ama…

Batı ülkelerinde tren kazası yok denecek kadar az!

Kaldı ki…

O parmakla gösterilen ülkelerde…

Yüksek hızlı trenlerin…

Emniyeti ve konforu yüzünden…

Yılların ünlü havayolu şirketleri…

Topu atıyor, iflas ediyor…

***

Bize gelince…

Onlara yetişmek için kan-ter içinde kalıyoruz…

Tüp geçitlerimiz, asma köprülerimiz, devasa hava meydanlarımız ile…

Kıskandırıyoruz…

Ama…

Yaptıklarımızla kalıyoruz…

Kontrol mekanizmasını çalıştıramıyoruz…

***

Şimdi Tekirdağ Faciası’nda…

Treni kullanan makinistleri gözaltına aldık…

Ne diyecek bu arkadaşlar?

Kuş uçmaz, kervan geçmez bir bölgede…

Menfezin altındaki toprak kayıyor…

Dolayısı ile raylar boşlukta kalıyor…

Lokomotif ve ilk vagon geçtikten sonra da…

Geri kalan vagonlar küüüüt diye yan yatıyor…

Al sana facia!

Makinistler rayların altının boşaldığını…

O hızla yol alırken…

Nasıl görsün?

Ne zaman frene bassın?

Yav, bu kadar yağmur yağdı…

Gidelim bakalım toprak kayması var mı, yok mu?

Diye sorumluluk taşıyan var mı?

Yok…

Ne diyor Ulaştırma Bakanı…

Nisan ayında buraları kontrol etmiştik…

İyi de biz Haziran’dayız…

Mayıs’tan beri, sel yüzünden kaç şehir, kaç ilçe battı…

Gören yok mu?

***

Şimdi face’te bi’arkadaş yazmış…

Tren kazaları hep üçüncü dünya ülkelerinde yaşanıyor diye…

Ne alaka?

Bi’kere…

Türkiye Üçüncü Dünya ülkesi olamaz…

Biz bir NATO ülkesiyiz…

Kültürümüz, ekonomimiz ve eğitimimizle gelişmekte olan bir ülkeyiz…

Sadece 7-8 üniversitesi olan Mozambik’le…

Nasıl aynı kategoride olabiliriz?

Suudi Arabistan’da…

Kadının otomobil kullanma yasağı daha yeni delindi…

Aynı safta olabilir miyiz?

Biz çalışkan bir milletiz…

Güçlü bir Devletiz…

Gelişmekte olan bir ülkeyiz…

Ama, bir kusurumuz var…

Acı olaylardan hiç ders alamıyoruz…

Ders çıkarmayı öğrensek…

Mesala…

Soma’daki maden kazasında…

301 canımız gider miydi?

***

Belki de…

Yavuz Bingöl’ün dillerden düşmeyen türküsü…

Türkiye’nin…

Tren kazaları ile bütünleşen acılarının…

İki satırlık özeti olabilir; kimbilir:

“Kara tren gecikir belki hiç gelmez,

Kan dolar yüreğim gözyaşım dinmez…”

Sonsöz: “Acı duyabiliyorsan canlısın; başkasının acısını da duyabiliyorsan insansın…”