Sosyal medyada, uluslararası ilişkilerin görünmeyen yüzünün Fellini sinemasını çağrıştıran sahnelerini izler olduk.

Devlet suç işlemez. Orada eller temizdir. Ne var ki devletin bilgisi dışında büyük suçların işlenmesi de mümkün değildir.

İşte o “bilgisi olma” zaruretine istinaden, kirli eller zaman zaman devletin görünmez derinliklerinde zuhur edebiliyor.

Tabii ki görünür olma durumu, taraflar itilafa düşmedikçe mümkün değildir.

Sistemin ihtiyaçtan ürettiği yeraltı dünyasının meşru olandan özenle ayrılması, temel kuraldır.

Aksi halde, devletin meşruiyetine gölge düşer. Ve o gölge büyürse, “haydut devlet” veya benzeri kategoride sınıflanan devlet tecrit olur.

Bu nedenle, devleti yönetenlerin o türden netameli ilişkileri yüzüne gözüne bulaştırmadan özenle yürütmesi gerekir.

Batı, böylesi netameli ilişkileri açığa çıkarmadan sürdürmek konusunda başarılıdır.

Doğu Bloku’nda, otoriter rejimlerin yönetiminde her şeyin üstü zaten örtülü olduğundan, o tür ilişkileri sürdürmek daha kolaydır.

Afrika’ya hiç girmiyorum; orada, haydutun azılısını dağ başına bekçi yapıyorlar.

Latin Amerika’da ise, işler genellikle yeraltı ilişkilerinin kurallarına göre yürütüldüğünden, mevzuyu sessiz geçiştirmek en iyisi...

Bir de Türkiye gibi Batı ile Doğu arasında “iki arada bir derede” kalmış ülkeler var. Ne doğulu ne batılı… Batılı gibi yönetilirken doğulu gibi davranan…

İşte bu yaman çelişki yüzünden, ülkemizde de zaman zaman işleri yüzüne gözüne bulaştıran yönetimlerle karşılaşıyoruz.

Ancak 2000’li yıllarda ölçü iyice kaçmış gibi… Lakin bu netameli ilişkilerin evveliyatı yetmişli seksenli yıllara kadar gider.

Olana bitene bakılırsa, sistemde istiap haddi aşıldı; eller çok kirli, yıkamanın zamanı geldi. Yani çok can yanacak.

İktidar ilişkileri içinde herkes meşrebince ellerini kirletiyor; kimi pisliğe bulaşarak, kimi sessizce uzaktan bakarak…

Nihayetinde, eller yıkanacak. Birileri temizlik operasyonunun bedelini ödeyecek.