İkibinli yıllarda son aşamasına gelen ve uluslararası sistemin de desteklediği Cumhuriyet’i dönüştürme politikası; AKP iktidarda, CHP ana muhalefette, yeni bir yönetim modeli ortaya çıkardı.

Ancak kapitalist sistemin içinden geçtiği kriz sarmalında, Türkiye için seksenden sonra öngörülen değişim anlamsızlaştı.

Bu yüzyılda, “her şeyi yeniden söylemek” bir zaruret olarak karşımıza çıkıyor. Ve yeniden söylemek ihtiyacı, yeni bir dil kurmanın yanı sıra, yeni yaklaşımları gerektiriyor.

Gelin görün ki, düşüncenin ve okumanın bu denli önem kazandığı bir zamanda, ülkenin kahir çoğunluğu okumaya mesafeli ve düşüncenin yöntemine yabancı...

Gerçek yürüyor; Bir çağ kapanıyor. Olan biteni anlamak için doğru soruları sormak, muhtemel cevapların peşine düşmek gerekiyor.

CHP, Endüstri devrimi ve Aydınlanma ile ortaya çıkan zümrenin partisi olarak elan statükoyu temsil ediyor. CHP zihniyet olarak sanayi toplumunun değerleriyle hemhal siyasal bir programa sahip.

Öte yanda, endüstri çağı son bulurken determinist açıklamalar ve yaklaşımlar da etkisini büyük ölçüde yitirdi. Determinist yaklaşımlarınyerini, süreç yönetimi aldı.Politikacı, salt determinist politikalara dayalısiyaset yapmaktan artık vazgeçmek zorunda.

Öncelikli mesele, Türkiye’de ve Dünya’da olan biteni kavramak, kapitalist sistemin çöküş alametleri ve yaklaşan dijital devrimin öncülleri üzerine kafa yormaktır. Ha keza, uygarlık krizi, kavranması gereken bir meseledir.

Ne ki, CHP örgütlerinde, bu meselelerin yeterince kavranmadığını düşündüren bir ilgisizlik var. Genel Başkan Kılıçdaroğlu’nun “alçakgönüllü uygarlık”tan söz etmiş olması bile umurlarında değil.

Geri gelmemek üzere yıkılmakta olan ile yeniden ayağa kalkacak arasındaki farkı görmek gerek.

Bildiklerimiz anlamsızlaşıyor, kavramların içi boşalıyor, anlamlar savruluyor, bilimsel birçok tez boşluğa düşüyor.

Bu yüzyılda siyaset yapmanın yolu, sona ermekte olan endüstri çağının ve yaklaşan dijital devrimin yarattığı koşulları kavramaktan geçiyor.