Dünyanın bildiği hikayedir ama…

Anlamı büyüktür!

Adam doktora gider; “Çok üzülüyorum, sıkıntılıyım!” der...

Doktor’un tavsiyesi ilginçtir…

Hastasına, “Geceleri şurada bir sirk var… Palyaço öyle bir güldürüyor ki, garanti veriyorum; neşelenirsin…” tavsiyesini seslendirir…

Adam, doktorun gözlerinin içine bakar ve şöyle der:

“Gidemem; çünkü o palyaço benim!”

Bu anekdotun verdiği mesaj şudur:

“Toplumu güldürenler, aslında kendileri gülmeyen insanlardır!”

***

Bu öykünün kahramanı…

Ağlarken güldürür…

Güldürürken ağlatırdı…

Aramızdan ayrılalı 34 yıl oldu…

Zerre kadar unutulmadı…

Bugün ilkokul çağındakiler hala…

İnternette dolaşan O’nun anlattığı masal videolarıyla uykuya dalıyorlar…

Hızlı hızlı koşar gibi yürüyüşünü…

Kendine has kahkahasını…

Unutmak mümkün değil…

O’nun yarım asır önce çevirdiği filmler…

Bugün TV’de gösterildiğinde o kanal günün reytingini yakalıyor…

Kaç tane büyük sanatçıya…

Nasip olur böyle güzellik?

***

Her hangi bir dost sohbetinde…

O büyük oyuncunun adını söyleyin…

Karşınızdakinin yüzünde hemen güller açar…

Çünkü…

Türkiye O’nu…

Ne izlemekten bıktı ne de sevip, sarılmaktan…

Gelin görün ki…

Türkiye’nin en güler yüzlü kadınının kalbinde…

Hayatı boyunca şiddeti hiç azalmayan evlat acısı vardı…

***

Gençlik günlerine dönelim…

Aslına ne kadar da mutlu, güler yüzlü bir ailenin kızıydı…

Soy, sop olduğu gibi sanatçıydı…

Tiyatrocu bi’gelenekten geliyordu…

Babası komedyen Komik-i Şehir Naşit Özcan’dı…

Türk Tiyatrosu’nun gelmiş-geçmiş en ünlü tuluat ustası...

“İbiş” tiplemesi ile gönüllere taht kuran adamdı…

Annesi de tiyatro oyuncusu Amelya Hanım’dı…

Amelya…

Anne tarafından Ermeni, baba tarafından Rum’du…

Dedesi Kemani Yorgo Efendi…

Anneannesi ise, bi’devrin meşhur kantocusu Küçük Verjin’di…

Ağabeyini hatırlayacaksınız…

Sahnelerin ve sinemanın ünlü yüzü Selim Naşit Özcan’dı…

O kadar mutluydular ki…

***

İşte o kocaman sanat dünyasını içinde barındıran ailenin…

Bıcır bıcır kızı da…

Doğal olarak tiyatro sanatçısı oldu…

20 yaşının baharında…

Kendisi gibi tiyatro sanatçısı Ziya Keskiner’e aşık oldu…

Kimseyi dinlemediler…

Evlendiler…

O sırada takvimler 1950 yılını gösteriyordu…

***

Bir yıl sonra oğulları oldu…

Adını Ahmet koydular…

Çok mutlu bir aile oldular…

Oyun… Sahne… Alkış…

Başka hiçbir şey düşünmüyorlardı…

Gelin görün ki…

Kader, ağlarını o mutlu aile için acımasızca örüyordu…

Minicik Ahmet’in kalbi…

Doğuştan delikti…

Melun hastalığı…

Ahmet ortaokula devam ederken öğrendiler…

Doktorlar, “Hemen ameliyat edilmesi gerek!” dediler…

Ancak…

Tiyatrocu karı-koca’nın maddi gücü…

Bu ameliyata yetmiyordu…

O dönemin (1960’lar…) parasıyla 100 bin TL. gerekiyordu…

Sanat Dünyası, imdada yetişti...

Tiyatrolar, gazeteler, sanatçılar “ortak güç” oluşturdu…

Sonunda riskli ameliyatın…

Türkiye’de yapılmasına karar verildi…

Ameliyat başarılı geçti…

Ne var ki…

14 yaşındaki Ahmet, ameliyattan iki gün sonra…

Komaya girdi ve bi’daha uyanamadı…

O günün tarihi…

16 Haziran 1966’ydı…

Talihsiz Ahmet…

Tam da annesinin doğum gününden bir gün önce…

(Hatta saat farkıyla…)

Bu dünyadan göçmüştü…

Oğlunun ölüm haberini İzmir’de…

Gazanfer Özcan-Gönül Ülkü Tiyatrosu ile turnedeyken aldı…

Bağrına taş bastı; sahneye çıktı…

Hatta…

Bütün salonu güldürdü…

Ancak…

O acı olay “büyük sanatçı”nın hayatını olduğu gibi değiştirdi…

***

Bu hayatın içinden öykünün acılı annesi…

Adile Naşit’tir…

***

O’nu, İzmir’den İstanbul’a getiren uçaktan inerken perişandı…

Milyonların sevgilisi Adile Naşit…

Bir daha ne uçağa bindi…

Ne de doğum gününü kutladı…

Kendisini tamamen tiyatroya ve sinemaya adadı…

Bu büyük dramı…

Yıllarca evinin başköşesine astığı oğlu Ahmet'in fotoğrafıyla…

Her gün yeniden doğdu!

Sonra ne oldu biliyor musunuz?

Tek kuzucuğuna…

Doya doya veremediği sevgiyi…

Milyonlarca kuzucuğa hediye etti…

***

Adile Naşit…

70’li yılların başında…

Kendini tamamen sinemaya verdi…

“Hababam Sınıfı”nın…

İzlemeye doyamadığımız Hafize Ana’sı…

“Gülen Gözler”de Münir Özkul’un tonton eşi Nezaket Hanım’ı…

“Neşeli Günler”in turşucu annesi, inatçı Saadet Hanım’ı…

İstesek de unutamayız…

***

Oğlu Ahmet’in vefatından sonra…

Çocuklara daha fazla bağlandı…

TRT’de yayınlanan “Uykudan Önce” programında…

Masalcı Teyze unvanı ile…

Milyonlarca çocuğun sevgilisi oldu…

Yetmedi…

1985 yılında Adile Naşit…

Türkiye’de “Yılın Annesi” seçildi…

Sanat yaşamı boyunca hiç “kötü kalpli” bir karakteri oynamadı…

***

57 yıl gibi kısacık ömrüne bir “dünya” sığdırdı…

33 yıl önce…

11 Aralık’ta 1987’de…

Türkiye’ye ve “Kuzucukları”na veda etti…

İstanbul Karacaehmet’te…

Eşi ve oğlu ile yan yana yatıyor…

Işıklar içinde uyusun…

Nokta…

Sonsöz: “Hayat bir nefestir, aldığın kadar… Hayat bir kafestir, kaldığın kadar… Hayat bir hevestir, daldığın kadar… / Hz. Mevlana…