Kader ağlarını…

Size, bize, hepimize…

Bilmece çözdürür gibi örüyor!

Hayatımızı değiştiren her olayın…

Başlangıcı ile finali…

Acı ile sevinç gözyaşlarının…

Birbirine karışmasına neden oluyor!

Bunun adı; “Alın Yazısı”…

İnansanız da, inanmasanız da…

Hayat senaryosunun…

Mükemmel titizlikle yazıldığının kanıtıdır kader…

İşte, bu nedenledir ki…

Kader’e karşı konulmuyor…

O’nun çizdiği rota bozulmuyor!

***

Takvimler 2011 yılının Kasım ayını gösteriyordu…

19 Kasım Cumartesi’yi…

20 Kasım Pazar’a bağlayan geceydi…

Yani…

Tam 10 yıl artı 140 gün öncesinden söz ediyorum…

O gece İzmir en soğuk gecelerinden birini yaşıyordu…

Saat 02.00 sıralarında…

Mustafa Kemal Sahil Bulvarı’nın…

Konak Polisevi civarında yaşayanlar…

Önce acı bir fren sesi…

Ardından müthiş bir çarpışma sesiyle yataklarından fırladılar…

Bir otomobil…

Başka bir araca arkadan çarpmış…

Öndeki araç aydınlanma direğine toslarken…

Diğeri denize uçmuştu…

Otomobille birlikte suya gömülen genç kız…

Son anda boğulmaktan kurtarıldı, tedavi altına alındı…

Güzel kızın adı; Tuğçe’ydi…

Henüz 21 yaşındaydı…

Ege Üniversitesi Turizm ve Otelcilik Bölümü öğrencisiydi…

İki arkadaşıyla eğlenmiş…

Balçova yönünde evine gidiyordu…

***

Güzeller güzeli üniversiteli Tuğçe…

Aylarca hastanede tedavi gördü…

Omuriliklerindeki kırılmalara bağlı olarak felç geçirmişti…

Zaten…

Bi’daha ayağa kalkamadı Tuğçe’cik…

O korkunç geceden sonra…

11 yılda sekiz büyük ameliyat geçirdi…

Yüzde 96 oranında engelli olarak…

Hayatını sürdürmek zorunda olduğunu anlamıştı…

Sessiz sessiz ağladı…

Gözyaşlarını içine akıttı…

***

“Ya şimdi?” dediğinizi duyar gibiyim…

Tuğçe çok iyi…

B’i daha asla yürüyemeyeceğini…

Ömürboyu felçli kalacağını söyleyenlere inat…

Kader’e isyanını içine attı…

Yepyeni bi’hayata yelken açtı…

Artık o güzel kız…

Milli bir sporcu!

Nasıl olur, demeyin…

Büyük acıdan mutluluğa giden yol…

Güzel Tuğçe’nin yeni hayatının başlangıcı oldu…

Spora başladı; dünyası değişti…

Azmin diğer adı “Tuğçe”…

Ata sporu okçulukla şifa buldu…

Hayata tutundu…

Hem de hiç bırakmamacasına…

Hala kulaklarını çınlatıyor…

O’nun için söylenen o sözler:

“Ömrünün sonuna kadar yatağa bağlı kalacaksın... Kendine iyi bir yatak seç…"

Netekim…

O’na üzülerek bakanlara…

Hayata tutunmanın…

Dayanılmaz güzelliğini hissettirdi…

Mücadeleden yılmadı…

Önce atletizmi seçti…

Milli oldu…

Tekerlekli sandalyesiyle pistlerin tozunu kaldırdı…

200 metrede Türkiye şampiyonu oldu…

Dört yıl önce…

Londra'daki Dünya Şampiyonası'nda da Türkiye'yi temsil etti…

Şimdi 33 yaşında…

Geçmişi unutmadı ama…

Geleceğin kendisi için…

Ne kadar “aydınlık” olduğunu kanıtladı…

Şimdi okçulukta…

Yıldız olacak, kararlı…

Tek hedefi var…

2024 Paris Olimpiyatları’nda okçulukta altın madalya almak…

***

Bitiriyoruz…

Tuğçe…

Hem milli sporcumuz…

Hem de…

Türkiye Omurilik Felçlileri Derneği Başkan Yardımcısı…

“Yatağa mahkum olmak yok!” diyor…

Kendisi gibi yüzlerce insana…

Ne mutlu Tuğçe’ye…

Nokta…

Sonsöz: “Dünya, vazgeçenleri değil; azmedenleri hatırlar… / Anonim…”