Bugün Pazar…

Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü…

Bir kez daha…

Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım…

Geride bıraktığımız…

“Dünya Hayvanları Koruma Günü”nün…

Bir kez daha…

Hakkını vermek için…

***

Yıl; 1913…

Balkan Savaşı devam ediyor…

Savaş yaralarını sarmak için…

Çanakkale yakınlarında bir bir sağlık teşkilatı kuruldu…

Hemen yanına da hayvanlar için ayrı bir koğuş yapıldı…

Bir gün o koğuşa, çok güzel, genç bir at getirildi…

Kurmay Başkanlığı, ata iyi bakılması konusunda…

Özel bir not da göndermişti ama…

O güzel hayvan çaresiz bir hastalığa, Ruam’a yakalanmıştı…

(Genellikle atlarda görülen, insanlara da bulaşabilen öldürücü bir hayvan hastalığı…)

Durum, atın sahibi Binbaşı Mustafa Kemal’e bildirildi…

Haberi alan Mustafa Kemal, koşup geldi…

Atını son kez görmek istiyordu…

Sağlık teşkilatının komutanı Yüzbaşı Hilmi Bey, Mustafa Kemal’i atın bulunduğu çadıra götürdü…

Hastalığın tehlikesinden dolayı…

Diğerlerinden ayrı bir çadıra yerleştirilen at…

Sahibini görünce sevindi, canlandı…

Getirildiği günden beri, önüne eğik duran başı havaya kalktı…

Düşük kulakları birden dikildi…

Mustafa Kemal, okşamak için atına yaklaşınca…

Yüzbaşı Hilmi Bey, uyardı hemen:

“Binbaşım hastalık çok tehlikeli!”

Bir an duraksayan Mustafa Kemal, bakışlarını atından ayırmadan Hilmi Bey’e sordu:

“Peki, eldivenle okşayabilir miyim?”

“Evet…” dedi, Hilmi Bey ve ekledi:

“Eldivenlerinizi sonra antiseptiğe koyarız, bütün mikroplar ölür!”

Mustafa Kemal, eldivenlerini giydi; yaklaşıp atını sevdi, okşadı…

Atın yanından ayrıldığında gözleri ıslaktı…

Eldivenlerini çıkarıp antiseptiğe konması için uzattı…

Aradan bir süre geçince…

“Artık mikroplar kalmadı, değil mi?” diye sordu…

“Kalmadı binbaşım…”

“O halde onları bana veriniz” dedi Mustafa Kemal…

Sesi titriyordu…

“Atımdan kalan son hatırayı saklamak istiyorum!”

Islak eldivenleri aldı, nemli gözlerle oradan ayrıldı…

***

Bu anıyı, Süleyman Bulut’un “Büyük Atatürk’ten Küçük Öyküler” kitabından seçtim… Okumalısınız…

Sonsöz: “İnsan ruhunun bir parçası hayvan sevgisini tadana kadar uyanmaz… / Anatole France – Fransız yazar…”