Evet, yüksek sesle söylemek gerek;Ülkeyi yönetenlerin ve yönetmeye aday olanların siyaset niyetine söyledikleri ve yaptıkları, tahammülleri eni konu zorlamaya başladı.

Susmaya devam edersek, her türlü sarsıntının altında kalmak bir kader planı olarak önümüze koyulacak ve hayat öylece akıp gidecek.

Olan biteni anlamaya çalışıyoruz. Zaman zaman eleştiriyor veya soru soruyoruz. Aldığımız reaksiyon; “Not ettik, hesabını soracağız.”

Muktedirlerin hakaret ve tehditleri, tükenmişliğin ve çaresizliğin tezahürü gibi...

Halbuki, nicedir zor zamanlarda olmanın ağır etkisi altında psikolojisi bozulan toplumun ihtiyacı; sevgidir, anlayıştır.

Yürüyen gerçek; İktidar veya muhalefet, hepsi de kapanmakta olan birdevri temsil ediyor.

İktidar grubunda, çürümenin bütün alametleri zuhur etmiş bulunuyor.Yerine koyacak bir şeyi olmayanların içini boşalttığı devlet kurumlarında, milleti bir arada tutacak dinamikler artık çalışmıyor.

Madem yerine koyacak bir şeyin yoktu; neden, devletin bütün ayarlarıyla oynadın? Akıllardaki soru, bu.

Seksenli yıllardan itibaren siyasal alanı eline geçiren vasatlar, bilgi ve aklın yerine ucuzluğu koydu.Böylece, tükeniş başladı.

Yürüyen gerçek; Tükeniş cehaletten değil, okumuşların aymazlığından kaynaklanıyor.

Çıplak gerçek; Depremde binlerce ev insanların tepesine çöktü. Milyonlarca insanın yaşadığı felaket kâbusumuz oldu.Ülkece yardım ve dayanışmayla acıları bir nebze olsun hafifletmeye çalışıyoruz.

Basit bir soru; İnsanlık, binayı nereye ve nasıl inşa ederse yıkılmayacağını biliyor. O halde, bu ülkede, bu bilgi ne işe yaradı?

Acı ama gerçek; Okumuşlar cahilleri günah keçisi ilan etmek yerine, sosyal mücadelede doğru yerde durabilselerdi, insanı yok sayan yönetim anlayışı tutunamazdı.

Cehaleti ve yoksulluğu yönetmek için okur yazar muktedirlerin yaptıkları ettikleri ne yazık ki “siyaset” oluyor.

Ve artık biliyoruz ki böyle gitmeyecek. Siyaseti yeniden tarif etmek ve yeniden yola koyulmak gerek.