En önemli bayramımız...

En güzeli 23 Nisan ise, en önemlisi de Cumhuriyet Bayramımız…

En gururlusu da 19 Mayıs…

Hepsi bize güç veriyor, gurur veriyor, umut veriyor. Bu bayramlarla özgürlüğümüzün değerini, birlik ve beraberliğimizin önemini tekrar hissediyoruz. Sokaklara ellerimizde bayraklarımızla düşüp el ele bayramımızı kutluyoruz…

Birinci Dünya Savaşı üzerine çok kitap okudum. Dört bir yandan saldırmış düşman. Kuzeydoğuda Rusya, Batıda, Güneydoğuda İngiltere, Fransa, biraz da İtalya, ayrıca Batıda Yunan, içeride Ermeni ve Rum çeteleri. Osmanlı’nın bu kadar kuşatılmaya hemen yenilip pes edeceğini düşünüyormuş düşman ama Osmanlı dört yıl dayanmış, savaşmış, savaşmış… Hayretler içinde kalmışlar bu dayanıklılığa, Mehmetçik sözcüğü literatürlerine geçmiş, İngiliz kitaplarında okuyorum şimdi. Üstüne Kurtuluş Savaşı gelmiş… Yıllarca savaşmış dedelerimiz bizim özgür, güçlü yurdumuz için…

Anne dedem Rasih Tuna bu savaşta bir gözünü kaybetmiş Birinci Dünya Savaşında, bir Rus subay Irak cephesinde gözüne ateş etmiş, bant takarmış bir gözüne. Tuna nehri kıyılarından Anadolu’ya göçmüş dedemi Osmanlı Almanya’ya yollamış, ameliyat olmaya, yapay göz takıyorlarmış o yıllarda, gözü olmadığı belli olmasın diye. Dedem istememiş, “O kaybedilmiş göz benim vatana armağanım, madalyam” demiş…  Kaybedilen bir gözün yanı sıra, kafatasına giren kurşun hiç çıkarılamadığı için ölene kadar şiddetli baş ağrıları olurmuş, o ağrılarla yaşamış…

Biz böyle onurlu dedelerin torunlarıyız. Onların ve Atamızın özverileri ile kurulan Cumhuriyetimize ve Atamıza ilelebet sahip çıkacağız. Rahat uyu dedem, rahat uyu Atam…

Haydi, bayraklarımızla, en önemli Bayramımızı kutlamaya…