Bir ay oldu, olmadı; 80’ine basalı…

Ama…

Sanatı hala şerbet…

Yıllardır İzmir’de…

Mavişehir artık hayatının bir parçası…

Toplu taşım araçları hayatının parçası…

Karşıyakalılar’la…

Otobüste, tramvay’da birlikte seyahat ediyor…

O’nu Karşıyaka’da ilk kez görenler…

Dayanamayıp, soruyor:

“Aaaaa! Siz, kantocu Nurhan Damcıoğlu değil misiniz?”

Artık, gelsin arkadan ballı sohbetler…

Gençlere genç, yaşıtlarıyla hoş sohbet…

Küçüklere dünya tatlısı yaşını göstermeyen bir teyze!

İzmir, artık O’nun en büyük sevdası…

***

Bir aile düşünün…

Dokuz çocuklu…

Baba o kadar sıkıntılı ki…

Evlatlarının üçünü

Keçiören’deki Çocuk Esirgeme Kurumu’na emanet ediyor…

Anne ise Devlet Tiyatrosu’nde terzi…

İşte, öylesi bir ailenin çocuğu…

***

Sarışın, cin gibi bir kızdı…

Acayip yetenekliydi; sesi de çok güzeldi…

Sekiz yaşına bastığında…

Ankara Devlet Tiyatrosu Çocuk Bölümü’ne başladı…

O’nu bale kursuna gönderdiler…

Türkiye’de…

Taaa o tarihlerde sekiz yaşında kaç kıza nasip olur…

Devlet Baba’nın himayesinde…

Hem tiyatro oyuncusu hem de balerin olmak?

***

Ortaokulu bitirdi…

16 yaşında Devlet Tiyatrosu’nun yıldızı oldu…

Ertesi yıl…

“Ver elini İstanbul…” dedi…

Sanat’ın başkentine geldi…

Gerisi 60 küsur yıllık renkli sinemaskop bir dünya…

Çok şanslı bir kızdı…

Ünlüler Ordusu’yla aynı sahnenin tozunu yuttu…

İlk kantoyu…

Toto Karaca’dan dinledi…

Türk sahnelerinde bir çığır açtı…

Kanto türü şarkılar söylemeye başladı…

Öyle tuttu ki…

Gazinocular, sahnede bir saniye bile yerinde durmayan…

O kızı kapmak için yarışıyorlardı…

Maksim… Lunapark… Çakıl…

Hepsinde assolist solist altındaki değişmez isimdi…

***

Kanto sanatını modernize etti…

Günümüzün “kanto kraliçesi” olarak tarihe geçti…

Rahmetli “Huysuz Virjin” bile yıllar sonra hayatımıza girmişti…

Neredeyse iki nesil…

O’nun kulakları çınlatan kahkahası ve…

Sesindeki neşeyle mutlu oldu…

“Yangın Var…” şarkısı, dillere marş oldu…

Püsküllü puantiye sahne kıyafetiyle dans ederken…

Nefes nefese izleniyordu…

***

İki kez evlendi; yürütemedi iki eşinden de boşandı…

Turnelerle Türkiye’yi kim bilir kaç kez dolaştı…

Avustralya’da bile dans edip kanto söyledi…

Zaman O’na işlemiyordu adeta…

80 yaşını doldurmaya hazırlandığı şu günlerde…

Hala…

Sahnelerdeki gibi fit ve alımlı bir kadın olarak anılıyor…

***

Artık, Karşıyaka’ya taşındı; İzmirli oldu ya…

“İleri Yaş Sempozyumu”na çağırdılar O’nu…

Sağlıklı yaş almanın sırlarını paylaşsın diye…

Nurhan Damcıoğlu ne yaptı?

“İnsanın her döneminde ama özellikle ileri yaş döneminde olmazsa olmaz şeyi, kendini sevmesidir…” deyiverdi…

Sözlerinin arkası şöyle geldi:

“Bir insan aynaya baktığı zaman (Ben çok güzelim, ben çok önemliyim…) diyebilmeli... İnsan kendini ne kadar çok severse, o kadar çok moral bulur... Moral ne kadar yüksek olursa, insan o kadar huzurlu ve o kadar iyi olur…”

80’lik süper yıldız…

“Nasıl böyle genç nasıl kalıyorsunuz” diye soranlara ise…

Cevabı hiç değişmiyor:

“Hep dans ediyorum…”

Durmadan yaşını soranlara fiyakalı bir cevabı var:

“Ben çılgın bir kadınım, yaşım yok…”

***

Bitiriyoruz…

Nurhan Damcıoğlu…

Her gün, mutlaka Karşıyaka turu yapıyor…

Arkadaşlarıyla buluşuyor…

İzmir’in incisinde yaşamanın tadını çıkarıyor…

Katıldığı gecelerde…

Mikrofonu uzatanlara hiç naz yapmıyor…

“Yangın Var” ile başlıyor…

“Ben Kalender Meşrebim” şarkısıyla geceyi noktalıyor…

Tabii, o kıpır dansını yapmayı da unutmuyor…

Hayat güzel…

Nurhan Damcıoğlu…

Bunun o kadar güzel farkında ki…

Nokta…

Sonsöz: “Ben şövalye ruhlu, güçlü bir kadınım… Erkeklere çok para yedirdim ama yine kazandım… / N. Damcıoğlu – Hürriyet Kelebek 2008)