Annenizin içinizi ısıtan kokusu...

Bir dost evinin sıcaklığı...

Başını göğsüne yaslayıp ağladığınız sevgilinin saçınızı okşayışları...

Küçücük adımlar atarak başladığınız hayat yolculuğunda, sırf hayata tutunmak için attığınız büyük mücadele adımlarında yanınızda duranlar...

Bir cendereye düştüğünüz anlarda, ensenizden tutup sizi çekip çıkaran güçlü el...

Okul yıllarındaki arkadaşlarınız mesela...

Mahalle kankalarınız keza...

Ne çok unutulmaz, ne çok da unutulmayacak anılar biriktirmiştir, muhtemelen biriktirecektir herkes birilerine hassaten...

Yeter ki hayat devam etsin. Sağlıkla, dayanışmayla ve barışla… Böylesi en makbul olandır. Güleryüzle geçen bir ömür kastettiğim... Duvarda fotoğrafları asılı olmaya aday, gelmiş geçmişlerin en görkemli izleri. Hafızalarımızda, bir mücevher kutusunda saklamak istediklerimiz gibi. Belleğimiz bir gün zayıflasa da baktıkça unutmamak için direnmek istediklerimiz...

Bize yaşama gücü ve sevinci verenler. Zihnimizden silinseler dahi, yüreğimizin derinlerine işlediklerinden, her saniye, tüm kan hücrelerimize pompalananlar. Ölünceye dek bizi terk etmeyecek olanlar...

İşte onlar; çok kıymetliler. Onlara dair biriktirdiklerimiz, içimizden taşan sevgi enerjisiyle birlikte, bedenimizin ölümünden sonra, evrendeki diğer enerjilere karışacaklar. Her oluşun zerresine nüfuz edip, yeni yaşamlara kaynaklık edecek ve bambaşka doğuşlara gebe kalacaklar. Bundan dolayı; onlar asla yok olmayacaklar. Bundan dolayı; onlar asla unutulmaz, unutulamazlar. Ve bundan dolayı; onları çok koruyalım, onlara sık sık sarılalım...

Dün, sevgili kayınpederim, canım babamız Davut Nacir de bana ‘güzel kızım’ diyen sesinin tonundaki yumuşaklığın, kalbime verdiği sıcaklığıyla; benden hiç esirgemediği tebessümüyle, unutulmazlara karıştı. Böylesi, tüm güzel insanlara nasip olsun. Işıklarda uyusun canım babamız...