Bir çağın alaca karanlığından yeni bir çağın şafağına doğru yol alırken bizi korkularımız yönetiyor.

İyimser değiliz. Umut kırıntıları vardı. Lakin o kırıntılar da bir bir yok oluyor. Başımıza ne geldiğini bilemiyoruz ve bilinmezlik bizi korkutuyor.

Salgın, işsizlik, yokluk, yoksulluk, kuraklık, açlık ve çaresizlik insanlığı dört bir tarafından kuşattı.

Yönetenlerin, siyasetçilerin açıklamaları çaresizliğe derman değil… Felaketler peş peşe geliyor… Korkularımız günbegün derinleşiyor.

Efendiler şunu anlamıyor; korkulardan umut zuhur etmiyor. İnsanlığın ufku yok oldu, önünü göremiyor. Günü kurtarmak bile giderek imkansızlaşıyor.

Korkuları insana “yalnız olduğunu” söylüyor.

Ve büyük efendiler tarafından korkularından teslim alınan büyük insanlık, akıllı sistemler marifetiyle yeniden kayıt altına alınarak kendini güvende hissedeceği yeni çağı bekliyor… Kaybettiği eşeğini bulunca mutlu olacak…

Velhasıl, insanlık durumu anbean kötüye gidiyor. Bu gidişin nerede duracağına dair şimdilik pek bir fikrimiz yok.

Bilgimiz, yapageldiklerimizden vazgeçmenin artık bir zaruret olduğunda ibarettir.

Vazgeçmeyi öğreneceğiz ya da yok olacağız; Tehdit bu…

Epidemi ile başlayan süreç, inşa edilmekte olan geleceğin provasıdır. Bunu söylerken, virüsün varlığını sorguluyor değilim.

Ancak virüsle gelen lanetin yanı sıra, yeni normal olarak toplumlara dikte ettirilen yeni hayatın da bir vakıa olduğunu söylüyorum.

Evet, insanlık korkularından teslim alındı. Dünya’nın efendileri, yeni bir düzen kuruyor. Ve insanlığın başına ne gelirse gelsin, bu efendiler kesin itaat istiyor.

Gerçek hükmünü sürüyor; insanlık uygarlık ekiyor, felaket biçiyor.

O felaketler ki korkularımızın yaratıcısıdır.