Bir iktidar yirmi yıl sürerse ne olur; mutlaka sizler de düşünmüşsünüzdür:

Kepazelik!

İktidar uzayınca hesap “verme korkusu” gider yerini “hesap sormaya” bırakır! Hem suçlu hem de güçlü olur.

Hizmetle sağlanan saygı ve otorite terk edilir korku ile sürdürülmeye çalışılır.

Devletin malı deniz, akla üşüşenler de ferman olur.

Artık bu noktadan sonrasını bizim gibi faniler ne anlayabilir ne de tahmin edebilir.

Bundan sonrası denebilir ki iktidar sahiplerinin fantezi aşamasıdır.

Akıl emniyeti de kalmamışsa artık ülke ölmeden cennete gidenlerin tapulu malı olur.

Mahkeme ve hapis yerini istediğini hapislerde süründürmeye bırakır.

İthamlar ve suçlamalar sınırları aşıp okyanus ötesine gider.

Mantıklı düşünmek ve mantıklı davranmak alay konusu olur.

Güç karşısında akıl, mantık, matematik, her türlü fen ve fünûn susar, kapılar ülkeden kaçanlara apaçık girenlere ise dehliz olur.

Demem o ki “Cennet vatan” şiirleriyle büyüdüğümüz ülke tımarhaneye döner.

İnsan durup dururken delirmez, onu delirtenler vardır. Hem de en yakındakilerce..

Başkan diye göreve getirilenler bu aşamada “tek lider” olur.

Her düşündüğünü her yaptığını övgü ile onaylayan yakın çevre, yarı deli adama öyle tutunur ki ne kaçabilirler ne de kalabilirler.

Dünyalara lider, gitti gidecek korkusu ile meşgul edilirken yakın çevresine bulunmaz fırsatlar doğar. Her yapılan onun izni ve bilgisiyle yapılır, öyle denir. Oysa mümkün değildir. Hesabın ve kitabın ucu da bu noktada kopar.

Korkak mı korkak adamın unvanı da bir tık yukarıya taşınır, bundan böyle “haşmetmeap” olur.  

O güne kadar yakınında sadakatle hizmet eden adamları gider pudra şekeri düşkünü nevzuhur adamlar yer gelir.