Doksanlı yıllarda siyasal İslam, dip dalgası belirgin olarak yükselişteydi. Bazı yeraltı organizasyonları yeryüzüne çıkmaya başlamıştı. Dindarlık değil, dini fanatizmin ne kadar tehlikeli boyutlara ulaşabileceğini Madımak Otel’nde yaşanan katliamla gördük.

Başta Aziz Nesin olmak üzere bir grup aydının konuşmalarını ve tutumlarını protesto etmek gerekçesiyle başlamış, camiden çıkan kalabalık, emniyet güçlerinin gözü önünde 35 (ikisi otel görevlisi) insanı cayır cayır yakmışlardı.

Bu olay bize, dinin, sadece din olarak kalmadığında nasıl vahşetler için kullanılabileceğini gösterdi. Dindarlık ile dincilik arasındaki farkı ve laikliğin hayati önemini unutmamak lazım.

Ne kadar tahrik (velev ki) olursa olsun, bir katliamın, cana kıymanın gerekçesini oluşturmaz. İnsanlar yok edilerek protesto edilemez. Aziz Nesin veya başka birinin konuşması ile din ortadan kalkmaz. Oysa ki, dini duyguları kullanıp insanları şiddete tahrik etmek, nefret suçlarına davetiye çıkarmak anlamına gelir ve kıyımlara yol açar. Sivas’ta, Maraş’ta ve Çorum’da olduğu gibi.

Gezi Parkı’ndan başlayan tepkiler ise, tam anlamıyla protesto hakkını kullanma eylemiydi. Barışçı bir muhalefetti. Ama bu defa güvenlik güçleri, karşısındakileri, dönemin Başbakanı’nın da tahriki ile düşman gördü. Orantısız güç kullandı.

Bunlar çok yazıldı, konuşuldu. Ama çok önemli bir ayrıntı var değerlendirmemiz gereken. Madımak ile kıyasladığımızda devletin yanlı tutumu değişmemiş olsa da, Gezi protestoları ile biz cemaatlerden (topluluklardan) topluma geçiş yönünde önemli bir tecrübe yaşadık.

Laik, Müslüman, Ateist, Kürt, Türk, Ulusalcı, Solcu, Lezbiyen, Gay, futbol taraftarı bir arada durma becerisi gösterdik. Böyle yaşamak zorundayız. Farklılıklarımızla bir arada yaşamayı ve birbirimizi kabul etmeyi başardığımız ölçüde cemaat/topluluk anlayışından uzaklaşıp, birlikte bir toplumu oluşturduğumuzu kabul edeceğiz.

Kolay olmayacak ve zaman alacak tabii…