Cumhuriyet döneminin İzmir’ine gelince, dün kurulmuş gibi duruyor… Yüz yılda ne oldu da şehir tarihi kimliğini kaybetti?

Körfezi sahil boyunca kuşatan ve denizi halka adeta yasaklayan 9 katlı beton bloklar hangi aklın eseri?

Deniz ile tepeler arasında dar bir şerit içinde kurulu şehri 100 yıldır bu dar alanda dikey büyütmek, nasıl bir şehircilik anlayışıyla açıklanabilir?

Cumhuriyet’in ilk yıllarında denize dik gelen bulvarlar yapılmasını ön gören “‘yıldız mimari’ deniyor galiba”, şehir planları yapılmış. Fakat İtalyan şehir plancısının çizdiği planlar kenara itilmiş, bugünkü “ben yaptım oldu” kafası ortaya çıkmış.

Körfez, lağım çukurundan farksız.

Yarımada yazlıkçı işgaline açılmış, bütün bağları, zeytinlikleri yazlık olmuş. İzmirli, açlık, kuraklık, kıtlıkla nasıl baş edeceğini düşünüyor.

Çeşme, Atlı spor kulübü, Tenis Kulübü arasında zaman geçiren burjuvazisi ne kokar ne bulaşır halleriyle ünlüdür.

Sıtkı Şükürer, yaptığı röportajda, bu meselelere değinmiş. Ve yüzyıldır şehirde kim varsa sorumlu tutmuş. Röportaja konuşma dili olduğu gibi geçince, meselenin aslı geride kalmış, mübadil suçlaması öne çıkmış. Bu yüzden kıyamet kopuyor. Sağ ve sol cenah tek ses oldu.

Kimsenin şehre yapılan kötülükleri konuşmak gibi bir derdi yok. Ama hazır Sıtkı Şükürer’i linç etmek için fırsat çıkmışken saldıran saldırana…

Dünya kültür mirasına yabancıyız. Tarih mirasına yabancıyız. Şehrin yaşanmışlığının getirdiği değerlere yabancıyız. Bu toprakların insanlığa kazandırdığı mesela İyon, Luwi kültürlerini yok sayabiliyoruz.

Acı ama gerçek; Şehre çok kötü davrandık. Bu şehre yerleşmiş insanlar gibi değil de yağmaya gelmiş barbarlar gibi davrandık.

Sıtkı Şükürer’in derdi, bu güzelim şehrin başına gelenleri dile getirmek. Meselenin aslını kenara itereksalt amacını aşan bir ifadeyi öne çıkarmak hoş olmadı.