Seksenli yıllardan itibaren yoksullaşan toplumlara sosyal devleti çok gören liberal düzende, hibe ekonomisi öne çıkarıldı. 

İslam toplumunda da hibe ekonomisi “sadaka” kavramıyla ifade edildi.

Yardımlaşma, iyilik, hibe, sadaka gibi olguların kuşatmasında korumaya alınan yoksullar, bu aşağılayıcı koşullarda yaşamaya mecbur bırakıldı.

Siyaset, yoksulluğu yönetme sanatına dönüştü.

Kuralların sadece o kuralları tanıyanlar için var olduğu ülkemizde; kuralsızlık, gündelik hayatın akışında sıradan ve olağandır.

Kitabına uydurulan işler, nicedir siyasetçinin uzmanlık alanı oldu.

Ve hayat bildiğimiz gibi devam ediyordu. Yoksulluğun olağanlaşankoşullarında ülke seçimlere hazırlanıyordu.

Fakat 6 Şubat günü öyle bir şey oldu ki siyaset sahnesi dağıldı.

Evet, ülkenin altında kaldığı meşum depremden söz ediyorum.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın işaret ettiği “kader planında”, ikiyüzlü ahlakın, yalanın, yüzsüzlüğün, karaktersizliğin ve vicdan yitiminin getirdikleriyle hesaplaşmak varmış…

Göçük altında kalan yüzbinlerce insanın hesabını vermeye hazırlanıyoruz; kimimiz Tanrı huzurunda, kimimiz vicdanıyla baş başa.

Kimse masum değil. Oylarımızla seçtiklerimiz ve biz seçenler, hepimiz altında kaldık bu rezil düzenin.

Biliyorduk başımıza gelecekleri. Yaşanmışlık bu bilgiyi bize veriyor. Ve bile bile göz yumduk aşağılığın da aşağılığı bu oyunun sürmesine.

Şimdi, uyanan vicdanlardan yükselen öfkeyle dile gelen isyan var, yıkıntılar altından ifadesiz bakan cansız bedenlerin acısıyla hemhal.

Vicdani ve ahlaki yoksunluk karşısındadile gelen büyük öfke…

Kaybedilecek bir şeyi kalmadığını fark edenbüyük insanlığın isyanıyla filizlenecek yeni umutlara çok ihtiyacımız var.