Kendisine dayatılan hayatla baş edemediğinde, boyun eğmektense yaşamaktan vazgeçen üniversite öğrencisi, hayatına zar atan muktedirlere sonsuzca başkaldırdı, kendisine ait olmayan bir hayatı yaşamayı red etti. Ve çekip gitti…

Eğreti yaşamak haysiyet kırıcı… Yönetilmek üzere içine alındığı çemberin orta yerinde bir karar veriyor insan; ya çemberin içinde kurulu düzende yerini alıyor, ya da çemberin dışına çıkmak için standartları yarmaya çalışıyor. Arada kalmak çok tehlikeli; derin bunalıma yol açıyor.

Sonsuzlukta sonluluğu kavramak insana verilmiş ceza gibi… Akıl ve bilinç ise sanki bu ceza gereği zuhur etmiş…

İnsan beyninin kıvrımlarına nüfuz etmeyi toplumsallaşma sonucu öğrenen muktedir, insan üzerinde iktidar kurma fikrini tanrılardan aldı.

Kayıt altına alınan insanlık devletler eliyle yönetilirken, toplumun bütün katmanlarında itaati esas alan örgütlenmeler ortaya çıktı.

Din böylesi örgütlenmelerde en etkili kurumdur; aileye, bireye kadar insanı kıskıvrak otorite altına alabiliyor.

Soru sormanın önünü alan ve insanı verilmiş cevapların peşine takıp sürükleyen din, yeryüzüne hükmeden efendilerin olmazsa olmazıdır.

Tanrıların sınırsız hükümranlığından esinlenen efendiler, bu iktidargücünü yeryüzüne durduk yerde indirmediler.

Gelin görün ki insanlığın dinler çağını kapatıp deist dönemin kapılarını aralayacağını düşündüren öncüller giderek çoğalıyor.

Yeni hayatın dijital yapısı deizmi çağırıyor.

Enes Kara’nın hayata trajik vedasıyla insanlığa bıraktığı mesaj, inancın özgürleşmesi için bir çağrıdır.

Varlık ile hiçlik arasında sıkışan insan, meselesini doğrudan tanrılarla çözmek istiyor. Dinler kanalıyla hayatına giren yeryüzü muktedirlerini belli ki artık istemiyor.

Yaklaşan dip dalgasını görmezden gelenlerin tarih olacağı günler çok uzak değil.