Hala kulaklarımızda...

Bize şöyle öğretmişlerdi 60 yıl önce:

“Bugün 23 Nisan; neş’e doluyor insan!”

Sahi...

Neden neş’e doluyor içimiz?

Meali...

O çocuk repliğinin son dörtlüğünde:

“Bugün, Atatürk'ten bir armağan… / Yoksa, tutsak olurduk sen inan... Bugün Yirmi Üç Nisan... / Hep neşeyle doluyor insan...”

O minicik yaşta bize “ilaç gibi gelen” neydi peki?

Doğru hatırladınız!

Tatil olarak geçirilecek şahane bir öğeden sonrası...

Sonra aslanlar gibi öğrendik ki...

Bu güzel milletin “23 Nisan”da kutladığı şuydu:

Dünyada ilk kez bir ulus...

Tam 103 yıl önce...

Eşi, benzeri olmayan bir inançla...

Çocukları için “özel bir bayram” ilan etmişti…

Dünya parmak ısırdı…

Adını...

Gazi Mustafa Kemal Atatürk koydu:

“23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı”

***

Neredeyse bir asra yakın...

Türkiye’nin dört bir yanında...

Özellikle çocuklara ve gençlere armağan edilen o bayram...

Bırakın okulların bahçesine...

Spor salonlarına...

Özellikle de statlara sığmaz oldu...

Genç Cumhuriyet’in bekçisi gençlerin gösterileri...

Parmak ısırttı...

Anaları / babaları hem gururlandırdı...

Hem sevinç gözyaşlarına boğdu...

Bu vatanın evlatları...

60 – 70 yıl önce bile...

Anıtkabir’deki Ata’sına...

Sergiledikleri gösterilerle...

Açık açık...

Ama bi’o kadar “sessiz coşku” ile...

Atası’na şöyle sesleniyordu:

“Bu vatan bizim; Cumhuriyet’in bekçisiyiz aşkla...”

***

İnatla...

“Her güzel bir şeyin sonu vardır!” diyenler...

Bi’kez daha haklı çıktı...

***

Zaman Tüneli’ne girip, yıllar öncesine dönelim…

Nasıl kutluyorduk 23 Nisanları?

O kentin statlarında…

İzmir’de…

Asırlık “Futbol Mabedi” olarak anılan…

Bugünkü yenilenmiş haliyle Alsancak Stadı…

Çocuk sesleriyle çınlardı…

O gün “resmi tatil” olduğu için…

Aileler, kapalı tribünde yer kapmak için yarışırdı…

Dedeler, nineler…

Kuzucuklarının saha ortasında sergiledikleri gösteriyi…

Seslendirdikleri şarkıları…

Salladıkları bayrakları izlerken sevinç gözyaşı dökerdi…

Peki, sonra n’oldu?

AK Parti Hükümeti...

12 yıl önce “şaaak” diye bir genelge yayınladı…

Resmi bayramların…

Statlarda kutlanması uygulaması tamamen kaldırıldı…

Neden?

Doğru dürüst, elle tutulur bir gerekçe de yoktu…

Tek resmi açıklama şuydu:

“Statlara gerek yok; bunun yerine sokaklarda, vatandaşlarla iç içe kutlamalar yapılacak…”

Emir, demiri kesti!

Atatürk Devrimleri’nin savunucusu öğretmenler üzüldü…

23 Nisan gösterileri önce spor salonlarına…

Ardından…

O kentin göbeğindeki meydana taşındı…

Kısa metrajlı hale geldi, esprisi kayboldu!

Heyecan kalmadı…

Gösterileri izlemek için can atanların sayısı azaldı…

Anne babalar…

Meydanlarda oturacak yer bulamadı…

Aylarca süren o güne özel hazırlıklar…

Heba oldu, gitti…

Oysa…

“23 Nisan”, Türkiye’nin ilk milli bayramı…

Dünyanın ise…

Tek “çocuk bayramı” olarak…

Uluslararası bir misyona sahip…

Bu tadın verdiği zevki 103 yıldır…

Kalbimizde yaşatıyoruz…

Bi’farkla…

Giderek görkemini kaybettiğini göre göre(!)…

***

Tamam, biliyorum…

Başta İzmir Valiliği olmak üzere...

Cumhuriyet Meydanı...

Şahane gösterilere ev sahipliği yapacak...

Anneler / babalar için tribünler hazır...

Ancak...

Kabul etmek gerekir ki...

Bu anlamlı bayramı...

Yıllar önce olduğu gibi statlarda kutlamak…

Bambaşka bir heyecan…

“N’apalım…” demeyin…

Bugün erkenden…

Hiç olmazsa…

Cumhuriyet Meydanı’na gidin…

Belki, oturacak yer bulamayacaksınız ama…

En azından…

Çocukken yaşadıklarınızı…

Yüreğinizin heyecanla küt - küt ettiği o günleri…

Büyük ihtimalle...

Nemli gözlerle hatırlayacaksınız…

***

Bitiriyoruz…

Ramazan Gökalp Arkın’ın…

“23 Nisanları” asla unutturmayacak…

Hatta…

Bu topraklarda nice 103 yıllar yaşayacak…

O “dünyanın en anlamlı bayramı”nı sevdiren…

Minicik şiiri ile:

Dün sabah anneciğim…

Öperek, şöyle dedi: “Uyan…”

Bugün senin bayramın…

Kalk bak, süslendi her yan…

Baktım her taraf süslü…

Sokaklar dolu insan…

Dedim, “Anne bu neden?”

Dedi, “23 Nisan…”

Çok yakında, inşallah…

23 Nisan’ları yine statlarda eskisi gibi…

Coşkuyla kutlamak dileğiyle…

Niyazımız bu olsun...

Nokta…

Hamiş: Unutmayın... Çok sevdiğiniz, tutkusu olduğunuz her şey...

Size... Bize... Hepimize... Her şeyden önce insan olduğumuzu hatırlatır...

Aksi olursa... Sevdiğiniz o şey, gün gelir; avucunuzdan uçar, gider...

Bi’daha asla O’na kavuşamazsınız... Ni’tekim, o sevda biter ama sizi de bitirir!

Sonsöz: “23 Nisan gibi milli bayramlar, Cumhuriyet’i hazırlayan ve bizi biz yapan bayramlardır… / Anonim...”